Antilliaanse Cahiers. Jaargang 3

[p. 19]

XVII

De tocht gaat voort
naar dieper stilte
het wordt nu stil
in de dichtheid om ons heen.

waar wij gaan de bladeren
buigen zacht het hoofd.

de plek waarop wij staan
is maagd, als ongeschapen
ongerept staan hier de bomen.

dan klinkt een stem
zacht gelijk de adem
van de lichte lucht:

‘hier rusten resten van een mens
een zwarte man die woorden sprak
die geen mensenhart verstaat,
een man die Christus heet.

ons mens-zijn werd
door hem ontdekt,
hij stierf in vergetelheid.’

wij deinzen weg en keren naar
een ander Christus-lozer richting.