Antilliaanse Cahiers. Jaargang 3

[p. 11]

IX

Eenzaamheid was het geluk
van deze wilde mensen.
duisternis hun graf.

en ziet ge, waar het water
walst naar duisternis;
uit dorst de bomen buigen
naar de pappige moerassen....
daar leefden zij.

toen kwamen met lawaai
en ogen wilder dan
gorilla's ogen, anderen.

en graaiden en handen
ontvoerden mensen en planten
naar veel witter wouden.
naar hel-verlichte steden.

maar de witte steden zijn
voor de negerman te hél.

daar kan een kinderhart,
kunnen kinderbloemen niet
gedijen, tenzij ze niet
zo eenzaam zijn.