Antilliaanse Cahiers. Jaargang 1-2

[p. 76]

Etmaal

Een grote hemel opent zich
met zachte witte schaduwblauwen
en de wind is weg met rimpels
op het grijze water
dieren krijgen namen
in ontwaakte wildernis
en de mens komt nu het laatst
waar hij het eerst bij wezen wou
Hij vindt het al geschapen
zonder hem is nu de dag
weer aangebroken

De schaduw breekt tot gele
zonnenbloed
rondom de grote steen die in de hemel viel
de vage zonnestralen
gaan nu macht vergaren
rotsen zwellen in de zee
bloemen van de zon
die in de nacht zijn uitgebloeid

[p. 77]

 

Zijn de mensen nu zo vreemd gebleven

 

waar het leven heersen gaat

 

zijn zij niet de meesters meer

 

natuurvertrouwd

 

wanneer het weer beginnen moet

 

het strijden in een hittegolf

 

Zij zijn verblind

 

om eigen zijn het leven op te dwingen

 

zij maken jacht op oude denkfermenten

 

experimenten scheppen zij

 

 

 

De zon is uitgebloed

 

het verwelkte rood valt snel de zeeën door

 

omdat het zaad weer kiemen gaat

 

In koude eenzaamheid

 

verliest de aarde snel haar evenwicht

 

en gaan de beelden groeien

 

in de nacht