Antilliaanse Cahiers. Jaargang 1-2

[p. 32]

IV

Nog voor ik de brug helemaal over ben, begint vlakbij een torenklok te slaan. Ik tel het aantal slagen niet, maar het moet elf of twaalf uur zijn, want er komt geen eind aan het aantal slagen.

Ik houd niet van kerkklokken. Kerkklokken zijn een van de meest vervloekte uitvindingen van de mensheid. Het geluid dat zij geven, maakt mij altijd boos of bedroefd of brengt mij van streek. Neem bijvoorbeeld dat onophoudelijk gelui elke zondagmorgen. Waarom kunnen de mensen niet geruisloos naar de kerk gaan? Als ik in bed lig en de kerkklokken op zondagmorgen hoor luiden, kan ik niet meer slapen, ik lig dan altijd zo'n beetje te denken. Aan de mensen die naar de kerk gaan. De ernstige kinderen die niet weten waarom zij naar de kerk gaan; de volwassenen die waarschijnlijk wel weten waarom zij dat doen. En allemaal zijn zij goed gekleed. De vrouwen hebben haar prachtigste jurk aan, veel zijde en veel verschillende kleuren, de mannen zijn in hun beste pak gestoken en hebben de meest fantastische dassen aan. Een fleurige aanblik biedt al die kleurenmengeling en je wordt er warempel opgewekt van als je er naar kijkt. Ja, op zondag is iedereen keurig gekleed. Ik ben natuurlijk de enige uitzondering. Zondag is de enige dag in de week waarop ik mij niet scheer en geen das draag, omdat ik zondag nu eenmaal niet hoef te werken. Soms neem ik zelfs niet eens een bad op zondag.

Als de kerkklokken lang blijven doorluiden, begin ik soms 'n beetje te mijmeren. Dan zie ik mijzelf soms meelopen op straat met zo'n groepje dat op weg is naar de kerk. Ik heb

[p. 33]

mijn donkerbruine pak aan en in mijn hand houd ik een zwartleren kerkboek met mooie kleine gouden letters bedrukt. Ik heb nooit een kerkboek bezeten, maar ik houd van kerkboeken. Die kleine boekjes hebben iets plechtigs en tegelijkertijd ook iets vriendelijks.

Maar van kerkklokken houd ik niet. Het allerergste vind ik kerkklokken die de uren slaan. God, wat moet het voor iemand die aan slapeloosheid lijdt, ontzettend zijn om elk kwartier een klokslag te moeten incasseren. Gelukkig lijd ik niet aan slapeloosheid, maar ik kan me levendig voorstellen hoe erg het moet zijn. Als ik ooit last krijg van slapeloosheid, ga ik ver buiten de stad wonen, in het een of ander hutje zo ver mogelijk van elke kerk verwijderd.

Het luiden van de klokken is nog het meest aanvaardbaar als er iemand ten grave wordt gedragen. Dan luiden zij anders. Op welke wijze anders, weet ik niet, maar in ieder geval anders, bedaard, triestig, soms tevreden, en stemmen je tot nadenken. Of ook tot niet nadenken. Het is een vreemde sensatie om naar zo'n doodsklok te luisteren en dan aan niets, helemaal niets, te denken. Maar dat lukt niet altijd. Meestal denk je wel aan iets. Niet aan onnozele idiote dingen zoals zondagmorgen. Oh neen, een doodsklok doet je denken aan andere dingen, aan een groene zee tussen grauwe rotsblokken die uit het water steken, aan donkere wolken die zich samenpakken en de belofte van een verfrissende regenbui inhouden, of aan een eenzame kabriet die door het invallen van de duisternis is verrast en de weg naar de koraal niet kan vinden.

Maar over het algemeen haat ik kerkklokken.