Antilliaanse Cahiers. Jaargang 1-2

[p. 9]

Slang en adelaar
Cole Debrot

't Was in een oude Mexikaanse stad
met rondom pieken van een verre keten,
dat ik begreep, haast wenend, hoe bezeten
wij zijn, daar pijn aan onze harten vrat.

Men zag het oppervlakkig hun niet aan,
een valse glimlach speeld' op de gezichten
van wie gedwee hun bezigheid verrichtten
of naar de verte staarden in hun waan.

Pablo en Juan, of hoe zij verder heten,
zij leven als de weeldrige liaan,
die leeft buiten haar eigen medeweten,

totdat opeens in het benauwd bestaan
een woord vol boze gifstof wordt gesmeten
en legers, snood of groots, tot stof vergaan.