Anansi als seniore burger

[p. 18]

Driko: Anansi als directeur

Anansi was iemand die helemaal niet van werken hield. Daarom werd hem iedere dag door zijn vrouw Ma Akoeba gevraagd wanneer hij nou eens eindelijk werk ging zoeken.

‘Anansi, wanneer ben je van plan werk te gaan zoeken? De kinderen moeten eten en naar school.’

‘Vrouwtje, zie je niet dat ik elke dag naar het werk ga? Toch zeg je me werk te gaan zoeken. Dus vrouw, joe no sabi dat ik directeur ben van een bedrijf?’

‘Sinds wanneer?’ vroeg Ma Akoeba verbaasd.

‘Ja vrouwtje, ik ben directeur van een heel bekend bedrijf, WAC.’

‘WAC... wat betekent dat?’

‘Het is een bedrijf dat veldwerk doet.’ Ma Akoeba was heel blij, want ze dacht bij zichzelf dat ze nu haar hoofd niet hoefde te breken hoe de eindjes aan elkaar te knopen. Vol trots liet ze iedereen in de buurt weten dat haar man de knappe Anansi was, directeur van een bedrijf. Vriend Uil die ook in de buurt woonde, wilde het niet geloven.

‘Ma Akoeba, van welk bedrijf is Anansi directeur?’

‘Van WAC natuurlijk, ken je dat bedrijf dan niet?’

‘Ja, heel goed zelfs’, zei Uil. ‘Ma Akoeba, die

[p. 19]

man van je houdt je voor de gek dat hij directeur is van WAC. WAC betekent niets anders dan Walking About Company.’

‘Wat is dat?’ vroeg Ma Akoeba.

‘Wel’, zei Uil, ‘hier en daar lanterfanten en niks uitvoeren, waardoor de verleiding om in slecht gezelschap te geraken groot is.’ Ma Akoeba schrok.

‘Ooh, dat is het dus. Wel, als hij thuiskomt zal hij kennismaken met de vrouw van de eigenaar van WAC.’ En Ma Akoeba liep met een verbeten gezicht naar huis. ‘Ik zal hem een les leren die hij nooit meer zal vergeten. Hij zal nooit meer jokken.’

Anansi kwam thuis met aktetas en das.

‘Zo vrouwtje, ik ben er.’

Ma Akoeba deed alsof haar neus bloedde, groette beleefd en vroeg: ‘Hoe heb je vandaag gewerkt?’

‘Leuk’, zei Anansi, ‘heel leuk. Alles is prima verlopen.’

Ma Akoeba kookte van binnen. Zo kwaad was ze op Anansi, omdat hij zat te liegen. Ze liep naar de keuken, pakte een pan en begon Anansi ermee te slaan, alsof ze gek was. Anansi schreeuwde en dekte de slagen die hij kreeg met zijn handen af.

‘Ma Akoeba, wat heb ik gedaan?’ schreeuwde hij. Maar Ma Akoeba hoorde het niet en sloeg maar door.

[p. 20]

‘Je mag niet jokken’, gilde ze, ‘wat je doet is niet leuk, om mij te komen zeggen dat je directeur bent van WAC. Maar het is niet waar. Ik heb alle informatie omtrent die zogenaamde WAC van je. De hele dag rondlanterfanten en niets doen. Is dat een werk? Is dat een voorbeeld dat je aan je kinderen geeft? Schei toch uit, man. Als zíj zoiets gaan uithalen, ga je kwaad worden. Nee, foei, jij bent geen goeie vader.’

Anansi stond versteld van wat hij hoorde en begon te biechten: ‘Ma Akoeba, je hebt gelijk met wat je daar zegt. Ik ben helemaal fout bezig. Kun je me vergeven voor wat ik jullie heb aangedaan? Zoiets ga ik niet meer doen. Ik beloof het en ik zal altijd een voorbeeldige vader voor de kinderen zijn. Om geen leugens te vertellen, maar eerlijk te zijn tegenover een ieder.’

‘Beloof je dat echt?’

‘Ja ja, Ma Akoeba, echt. Ik beloof het.’ En Anansi knielde voor Ma Akoeba met tranen in zijn ogen.