't Amsteldams Minne-Beeckie

Op nieuws bestroomt. Met verscheyde minne-deuntjes, en nieuwe ghesangen

[p. 241]

Droom.

In 't midden van de nacht geraekten ik aen 't droomen
En sagh mijn Rosemond ontrent mijn bedde koomen,

Haer woorden waren soet, sy was haer wreedheyt moe,

Haer ooghjes wierpen my veel lieve lonckjes toe.

'k Verstoute mijn gemoed en ick begon te klagen
De lange eeuwigheyd van mijn bedroefde dagen,

Mijn leven sonder vreughd, mijn eyndeloosen smert

En haer verstaelde ziel in een metalen hert.

[p. 242]

 

Een bracke tranen-zee stont in mijn droeve oogen,

 

Wt myn benaude borst quem sucht op sucht gevloogen

 

Ick bad haer om genae, om 't eynde van mijn nood

 

Of door haer weder-min, of door een rassche dood

 

S'ontslaet het schoon Corael, de seyl-steen van de kusjes

 

De haven van mijn ziel, de speel-hof van de lusjes,

 

Haer lipjes gingen op, sy sprack my aldus aen:

 

Laet eens u weenen, en dat oogh-vermoorden staen

 

Sy die u heeft gequetst, kan u weerom genesen,

 

Sy die is wreedt geweest, kan u weer gunstigh wesen,

 

Sy die u hert besit, maeckt eynde van u pijn

 

En geeft u 't hart weerom en wil de uwe zijn.

 

O vriendelijck bedrogh! o soete dromeryen!

 

Maer laes, hoe kort is 't luck der gene die der vryen?

[p. 243]

 

Mit dat ick met een kus haer lieve ooghjes naeck

 

(Ha korte droom-geneugd) voel ik dat ik ontwaeck.

 

Ick heb noch langh daer nae met aengename greepen

 

Gheveynst te droomen en mijn oogen toegeneepen,

 

Maer laes, de vaeck vergingh, en ick bevon daer naer

 

Mijn vreugde valsch te zijn, en mijne droefheyt waer.

I. Westerbaen.