Amsterdams minne-beekje. Deel 3

[p. 110]

Sonnet.

I N lommer schaduw koel gaet Celadon sich vlyden,
O ntrent, oft neven-zijds van sijn beminde Maeght:
H et puyck der Nymphjes soet, daer d'Amstel roem op draeght,
A strea, die om prijs Venus wel derf bestrijden.

N u sittend' by malkaer in't grasje met haer beyden,

N evens ghewenste gonst vlecht sy hem onvertsaeght
E en Krans van bloem en kruyt, 'twelck hem op't hoogst behaeght,
S ijnde door hare handt ghepluckt uyt groene weyden.

V riend'lijck hy haer omhelst, haer noemend' sijn Goddin,

A fbeeldtsel van sijn ziel, sprinck-ader van sijn Min,
N iet achtend' (soo hy seght) Venus by haer persoone:

M idts kust hy Astrea, sijn soete Harderin.

O soet vereende twee, ghekluystert sin aen sin,
L ycander van Calist' ghenoot noyt sulcken loone.

I. V. Mol.

[p. 111]