Amsterdams minne-beekje. Deel 3

[Ey groen begraesde weyen]

Stemme: O schoonste Personagie.

EY groen begraesde weyen,
Denckt ghy noch wel Coridons vryeryen?
Hoe hy met veel vermeyen,
Sijn Daphne Nymph, door minne gingh bestryen,
Waer menichmael // de Nachtegael
Schaterden met ghenuchten,
Om 't soet vergaren // en om 't aenminnigh paren,
Lieve suchten.

[p. 83]

 

2 Suchtjens, als waer ghetuyghen

 

Daer traentjens veel wel ondertusschen vielen

 

Wt d'ooghen, 't welck deed buyghen,

 

Mijn Daphnus hart, ick ducht my soud' vernielen,

 

De sware pijn // de Medecijn

 

Zijt ghy, ach Harderinne:

 

Coridons leven // ghy nemen keunt, en gheven

 

Door 't verwinne.

 

 

 

3 Mijn zieltjen is verwonnen,

 

Mijn hartje klopt met onghemeen vermoghen:

 

Ach, waer het noyt begonnen,

 

Ach had ick noyt de schoon vergulde ooghen

 

Ghesien door glans // dan sou althans

 

De lieve Lauwerieren,

 

En waer de telgen // noyt dees Nymph soude belgen

 

Te vercieren.

 

 

 

4 Nu komt Arcaedsche Maghet,

 

Goddin mijns ziels, en komt doch tot bedaren,

 

Ghy sietmen, nu naejaeghet,

 

V dert'le vlucht optoyen de Altaren

[p. 84]

 

Met Offerhand // daer hand aen hand

 

Veel Hardertjes om sweyen,

 

Laet Tyter woelen // ick bid u tot ghevoelen

 

Te bereyden.

 

 

 

5 Schoon of ghy nu wilt vluchten

 

In Beemd, of Wout, of eenighe Bosschagie:

 

V doen sult ghy besuchten,

 

Wy zijn te vast vereent in ons vryagie,

 

Vryagie soet // waer teghenspoet

 

Eylaes schijnt inghevallen:

 

D'Hemel wil't wenden // en dees verraders schenden

 

Met haer allen.

 

 

 

6 Wis waer ick als verraden,

 

Doe ick soet lagh in haer sneeuw-witte armen,

 

Doe quam juyst sijn ghenade

 

Van 's Conickx Hoff ter jaght, met groot alarmen,

 

En vonden bey // ons in de Mey

 

Van schaduwe belommert:

 

Ick schrickten heden // en Daphne met veel reden

 

Was bekommert.

[p. 85]

 

7 Een snorcker op-gheblase

 

Sijns Majesteyt, die gingh door 't Wout verspreyen

 

Met een eenrinstigh rasen,

 

Hoe dat hy had het kransjen sien afscheyden

 

Van Daphne groot // o wreede doot:

 

Dat kennen wel de Goden:

 

Sint is de minne // uyt lieve Daphnes sinne

 

Wech ghevloden.

 

 

 

8 Ick mach tot Laura vlieden,

 

En klaghen haer mijn bitter-soete lyden.

 

'k Wil uyt ghedachten wieden,

 

Vergheven 't al die my doen dit benyden.

 

Daphne adu // Coridon nu

 

Noch nimmer u sal lieven,

 

En sal de klachten // hier naemaels doch niet achten,

 

Noch Mins-brieven.

Een in't Hart.