Amsterdams minne-beekje. Deel 1

Sonnet. Ter eeren Juffrouw A. M. C.

HEeft yemandt yver-lust, t'aenschouwen 's wereldts wonder,
Te sien een schoone Maeght, vande natuur geteelt,
In wiens gesicht een vonck van duysent vlammen speelt,
Als ick peyns om u schoont, dan roep ick, Venus onder,
En siend' uw' d'eerstemael myn oogen in't bysonder
Die weyden over 't wit uws aensichts silvre beelt,

[p. 147]

 

Natura heeft in uw' haer gaven uytgedeelt,

 

En Fama spreyt sich uyt, als u schoonheyts verkonder,

 

Den Hemel siet sijn vreucht, en Amstels-stadt haer pronck,

 

Dies Cypris sit en weent, al pruylend' in een honck,

 

En raetslaeght met haer Soon, Roept u in d'oorlogs velden,

 

Dus bid ick Gulde Son, uw' hartje voeght by 't mijn,

 

Dewijl ghy 't hebt gewont, want als wy twee een zijn,

 

Soo trotsen wy haer macht, als dapp're minne helden.

E. V. Donselaer. Een doet my hopen.