Amsterdamsche Vreughde-stroom (Eerste deel)

[p. 174]

Jonghmans-Lof.

Toon: Nu sich ondanckbaer toont mijn Herderinne, &c.

ROemwaerde Spruytjes, cieraetjes der Werelt,
Deftigh gebloosjes, vol jeughdighe douw,
Glansjes en Cransjes gantsch aerdigh beperelt,
Sind’lijck, en mind’lijck gestrickt met de Trouw,
Geestighe Geesjes dertel in de Min,
Vol geyle queesjes, soet naer yder zin,
V eeuwighdurend Lof munt boven all
Phaebus bestraelt u daer ’t noyt duyst’ren sal.

2   Hertjes besoetelt, Ha! schrandre sinnen,

Fackels der Maeghden in ’t duyster geschijn,
Helden te Velden, wie sou u niet winnen?
Pronckjes, trots Pronckjes die onder de Son zijn,
Begeurde Fleurtjes, Venus eygen kroos,
Sy der Messeurtjes schoonder dan een Roos,
Der Goden oprecht, recht geoffert goet,
Omhelsers van het aldersoetste soet.

3   Kussende lipjes, vol brandende liefde,

Stoockertjes om een Brant-Offer te doen,

[p. 175]

 

Heldere wereltsche Maegde-geriefde,

 

Al het vermaken in ‘tjeugdighe groen,

 

Met een goet Iachje, deftigh gelaveert,

 

Daer in ’t soet Vrachje dat de Min-Godt eert,

 

Of een Speelwagen, die Diana ment,

 

Ghy zijt, o Roem voor ’t deughdens spoor erkent.

 

4   Wakende-wakers, voor ’t huys uws Beminde,

 

Die menigh steeghje, en straetje bekruyst,

 

Maer laes! dit haet ick, d’onstuymige winden,

 

’t Zijn al playsiertjes tot datmen verhuyst,

 

Wilt ’t deurtjen open, ach! wat krijght ’t hert vreught?

 

Niet, en te hoopen, ’t perst u dert’le Ieught,

 

Dan heeft de Liefd’en Min, een strijt, in schijn,

 

Doch denckt ’t is een van d’aldersoetste pijn.

 

5   Laura, vlecht Kransje van alle couleuren,

 

Voor u, O Ionghmans, op ’t hooghste beromt,

 

Doormengelt met Kruytjes en Blomtjes vol geuren,

 

Waer op dat Phaebus sijn straeltjes ontmont,

 

Omhelst naer ’t leven, midden Floraas-hof,

 

V hoogh verheven, trots beglanste lof,

 

Van Godt-Apol, bedouwt met zeghen kracht,

 

Dat u, o Maeghden-Rey meed’ soet toelacht.