Amsterdamsche Vreughde-stroom (Tweede deel)

Harts-lievende Vryagie.

EY! laet my eens u rooscharlaken

Kaken

Naken,

‘k Sal dit klagen staken,
En mijn weer vermaken vermaken
Door u lief gelaat.
Ach! mijn waarde ziel,
Voor wien ik neder kniel,
Ik bidd’ u uyt getrouwe liefde,
Die ik t’uwaarts draag,
Pijnt me langer niet met deez’ benaude plaag;
Die ghy my doet lijden,
Door u wrang en wreet gesicht,

[p. 220]

 

Nu gy my wild’ snijden

 

Van u lievend floncker-licht.

 

2   Hoe meught gy, door u stuursche parten,

 

’t Harte

 

Tarten,

 

Met veel zware smarten,

 

Dat zoo dikmaal wert te

 

Gront van u gedoemt;

 

Ach het is te wreet,

 

Dat gy nu soo veel leet

 

Op mijn vermoeyden hals zoud laden,

 

En verzende my

 

Naat het droeve Rijk by Tifons raserny

 

Vol ellendig schreyen:

 

Daar ick wensch dat uwe jeugt,

 

Als de Hemel-ryen

 

Bloeyen mach in volle vreugd.

 

3   ’k Heb nooit gedacht uw’ deugdens schoone

 

Kroone

 

t’ Hoone;

 

t’ Wijl hier veele woonen

[p. 221]

 

Die met recht betoonen"

 

Wat al waardigheidt

 

Dat u borst besit.

 

Mijn Lief, mijn eenigh wit,

 

Al waar ’t dat elck u wou versmaden,

 

‘k Sou daer tegen zijn:

 

En die laster-reen weer-roepen doen, om mijn

 

Plicht hier in te quijten,

 

Die ‘k mijn Engel schuldig ben,

 

En ’t gedrogh versmijten,

 

’t Geen u naam niet roemen ken.

 

4   De krachten van u eerb’re zeeden

 

Kneeden

 

Heeden

 

Mijn gemoet. De reeden,

 

Die ick ga besteeden

 

Om u wedermin,

 

Is niet (liefste lief)

 

Alleen om ’t zoet gerief

 

Van Pafos dart’le minne-kuuren;

 

’t Is (O schoone) om

[p. 222]

 

Vwe zoete gunst en liefdens Heylighdom

 

Eeuwigh te genieten,

 

Om mijn lang gelede pijn

 

Eenmaal te verschieten

 

In een vreughderijcke schijn.

 

5   Want ik kan uyt u hoogh gepreeze

 

Weese

 

Deese

 

Groote blyschap leezen,

 

Die my zonder vreezen

 

Haest geneezen kan

 

Van dit naar gezucht,

 

Waar mee ik aard en lucht

 

Vaak tot medoogentheydt doe buygen:

 

Hoe kan dan u hart

 

Zo versteenigt zijn, en lacchen om mijn smart?

 

Denckt ghy niet wat straffen

 

Dat u ’s Hemels streng beleydt

 

Kan tot loon beschaffen,

 

Voor dees snoode bitterheydt?

 

6   Laat u verstaalt gemoet, door ’t smeeken,

[p. 223]

 

Breeken.

 

‘t Steecken

 

Van Cypresses treeken,

 

Stoot my in een Beeke

 

Van rampzaligheidt.

 

In wiens felle vloet,

 

Ik, laas! versmoren moet,

 

Ten zy gy my daer uyt komt lossen,

 

En mijn ziel verquikt,

 

Die door u gesmaal te vinnigh wort geprikt,

 

Met u zoet ontfangen,

 

t’ Wijl ik hope op u gena,

 

En met rijp verlangen

 

Haak na ’t lieve woortje Ia.

 

M. W. de Ionghe.