Amsterdamsche Vreughde-stroom (Tweede deel)

Klagende Chelimor.

Stemme: Kom mijn Flora, schoonste &c.

ACh! ach! Clarinde, wat mach d’ oorzaak zijn
Dat ghy dus sonder reden vliedt van mijn?
En uwe vrientschap aan een ander draagd?
Heeft dit u vrient
En lief aan u verdient?
O lichtverleyde Maaghd’!

2   Ick had mijn hoop en troost op u geboud,

Helaas! wie had gedacht, dat ghy my zoud

[p. 157]

 

Zoo licht begeven, daar ik in u hart

 

Scheen vast ghekluyst

 

Door trouwe min: en juyst

 

Brouwd ghy my al de smart,

 

3   Die ooyt een Minnaar lijdt, of heeft geleên;

 

Waer door mijn ziel en lichaam scheyt van een,

 

D’ ontrouheydt die ghy Chelimor betoont,

 

(Die ghy zoo snoo

 

Veracht) gedenckt, zal zoo

 

Niet blyven ongeloont.

 

4   Had ick doch mijn gezicht verloren, ach!

 

Eer ik zoo keurigh op u schoonheyt zach!

 

Dan had ik nooyt gesmaakt deez’ swaar elend,

 

En bittere pijn,

 

Waar door, helaas! dat mijn

 

Ionck leven raakt ten end.

 

5   Dies soud ick u noch graegh eens voor mijn doot

 

Wel willen spreken, maer ick voel de noot

[p. 158]

 

En quellingh, die sich in mijn borst besluyt;

 

Sal haest, o ramp!

 

De flickerende lamp

 

Myns levens doven uyt.

 

6   Maer of ’t gebeurde dat ghy u begaf

 

Eens by gevalle aan my treurig graf;

 

‘k Sal daer op uyt doen houwen dit gedicht,

 

(Opdat ghy meught

 

Gedencken ’t ongeneught,

 

Dat ghy my heden sticht).

 

7   Hier leydt de trouwe Minnaar Chelimor,

 

Die noyt sijn tydt versleet met droef gesnor:

 

Maar soo dra hem syn lief Clarind begaf,

 

Sond hy syn Ziel

 

Nae ‘t Stigiams gekriel,

 

En ‘t killigh rif in ’t graf.

 

M. W. de Ionge.