Amsterdamsche Vreughde-stroom (Tweede deel)

[p. 107]

’t Ionghmans-Lof.

Toon: Nu sich ondanckbaar toont mijn &c.

ROemwaerdige Spruytjes, cieraetjes der werelt,
Deftigh gebloosjes vol jeughdige dou,
Glansjes, en Kransjes gantsch aerdigh beperelt,
Sinlijck, en minlijck, gestrickt met de Trou,
Geestige geesjes, dartel in de Min,
Vol geyle queesjes, soet naer yders sin,
V eeuwighduerend’ lof, munt bovenal,
Phaebus bestraelt u daer ’t noyt duyst’ren sal.

2   Hertjes besoetelt ha! schrandere sinnen,

Fackels der Maeghden in ‘t duyster geschijn,
Helden te velden wie sou u niet minnen?
Pronckjes trots pronckjes die onder Son zijn,
Begeurde fleurtjes, Venus eyghen kroos,
Zijn der Messeurtjes schoonder dan een Roos,
Der Goden oprecht, recht geoffert goet
Omhelsers van het aldersoetste soet.

[p. 108]

 

3   Kussende lipjes, vol brandende liefde,

 

Stoockertjes om een Brandt-offer te doen,

 

Heldere wereltsche Maeghde-gheriefde,

 

Al het vermaken in ’t jeughdige groen,

 

Met een goet Iachje deftigh gelaveert,

 

Daer in ’t soet vrachje, dat de Min-Godt eert,

 

Of een Speel wagen, die Diana ment,

 

Ghy zijt, O! roem, voor ’t deughdens-spoor erkent.

 

4   Waeckende waeckers voor ’t huys uw’ Beminden,

 

Die menigh Steeghje en Staetje bekruyst,

 

Maer laes! dit haet ick, tot dat men verhuyst,

 

Wilt deurtjen open, ach! wat krijgt ’t hert vreugt,

 

Niet, en te hope, ’t perst u dert’le Ieught,

 

Dan heeft de Liefd’ en Min, een strijdt, in schijn:

 

Doch denckt ’t een van d’aldersoetste pijn.

 

5   Laura vlecht kransjes van alle koleuren,

 

Voor u, O! Iongmans, op ’t hooghste beromt,

 

Doormengelt met kruytjes, en bloempjes vol geuren,

 

Waer op dat Phaebus sijn straeltjes ontmomt,

 

Om helst naer ’t leven midden Floraes hof,

[p. 109]

 

V hooghverheven, trots beglanste lof,

 

Van Godt Apoll’ bedout, met zegen-kracht,

 

Dat u, O! Maeghden-Rey, mee soet toe-lacht.