Amsterdamsche Vreughde-stroom (Tweede deel)
(1655)–Anoniem Amsterdamsche Vreughde-Stroom, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 78]
| |
Stemme: Prins Roberts Mars, &c.
SAl Celimor alleenigh dan
Dus leven sonder min;
En sien hoe ellick Harder an
Sijn lieve Veldt-godin,
Vaeck bied met aengenaem gelaet,
Sijn milde minlijckheydt,
Wt liefde, neen! het gaet hoe ’t gaet,
Ick moet mee aen de Meydt.
2 ’k Heb langh genoegh alleen gedwaelt,
Dies wil ick my wat spoen,
(Terwijl de gulde Phaebi daelt,
En schuylt sich achter ’t groen)
Mijn Vee te drijven in de Stal,
Op dat ick, eer den dagh
Verdwijnt, gints in dat Klaver-dal
Lusinde vinden mach.
3 Sy is de geen’ die al mijn leet
| |
[pagina 79]
| |
In vreughd verkeeren kan,
Maar ’t slimste dat ick van haer weet;
Dat zy met alle man
Zo heult, wanneer zy van my is,
En noot somwijl een Rey
Van Herders, ’s avonts aen ‘er Dis
Met minnelijck gevley.
4 Waerom ick haar wel schuwen zou,
En gaan weer by Sytreen,
Die haar noyt, ’t zy in vreughd of rou,
Met elck soo maeckt gemeen:
Maar is staag besich hier of daar,
Tot queeking van haar Vee,
Zoo dat ick nimmer, hoe ik haar
Ook zoek van stee tot stee,
5 Kan raken tot mijn volle wil:
Dies ik mee van haar keer,
En voeg me by schoone Amaril,
Die gints komt dalen neer.
Met hare Lamm’ren van het top
Des berghs, in ’t vlakke pleyn,
| |
[pagina 80]
| |
Om die te laven et het sop
Der stralende Fonteyn.
6 Maer by haar sien ik Gredelijn,
Haar Moeder, die wel lijckt
Een Speelgenoot van Proserpijn,
Zoo euvel als zy kijkt.
Wanneer ick met dat zoete dier
Wat spelens ben gezint:
Dies ick om ’t oud-wijfs knorren schier
Verlaat haar, lieve kint.
7 En voeghme weer by Carileen;
Al is die Herderin
De schoonste niet van lijf en leen,
Dat schaet niet, ick bemin
Haer dienstbaerheyt, die sy betoont
Den Hemel, en het Volck,
Och! of dat soet Bruynetje woont,
Daer sy haer Geytjes molck.
8 Gints aen de Beeck, ick loof wel ja,
Sy sey ’t lest tegen my,
‘t Was by de hut van Amira,
| |
[pagina 81]
| |
Gelegen aen de zy
Van ‘t zuyder-velt, daer ‘k onlanghs staen
Te prate quam, soo dat
Ick heel de boodtschap, die ick aen
Clarinde had, vergat.
9 Het geen my moeyde, maer ’t is goet
Dat ick dat nu bedenck,
Ick peur soo strack op staende voet
Na haer, die door ’t gewenck
Haers oogen dese borst ontvonckt:
Het is Clarinde, die
Soo schoon in mijn gedachten pronckt:
Het is Clarind, om wie
10 Dat Chelimor sijn Vee verlaet
Aen dese vette Wey,
Om wiens gelaet en soete praet,
Ick my tot haer berey:
Dus wil ick dan voortaan gezwind
Verlaten al de rest,
En houme by mijn lief Clarind,
Want een by Een is best.
M. W. de Jonghe.
|
|