De Amsterdamsche kermis-vreugd

Zingende, by die gelegenheid, de aldernieuwste Liederen

Een Ware Geschiedenis buiten Brussel, hoe een Dienstmaagd Trouwde met een Ryke Herbergier, en hoe dat haar Oude Vader haar kwam besoeken, en zy hem niet wou kennen en hoe God haer beide Strafte.

Stem: O Holland schoon.

O Hemel Koning groot van magt,

By toond uw Mogendheden,

Onder het menschelyk geslagt,

Zal ik te kennen geven,

Het is buiten Brussel waer geschied,
Ik zal 't vermelden in dit Lied,

't Is droevig om te leesen,

Wild voor Gods straffen vreesen,

2. Daer woonde een ryke Herbergier,

Ging met zyn Dienstmaagd Trouwe,

Leefde in weelde na haer begeer,

Eilaas het haar berouwde,

[p. 23]

 

Zy waren machtig ryk van goed,

 

Waren zeer pragtig van hoogmoed,

 

Van 's Waerelds hovaerdijen,

 

Maer God kwam haer kastijen.

 

9.

 

De Dogter had een Vader dan,

 

Was rykelijk oud van Iaren,

 

Hy kwam zyn Kinderen spreeken aen,

 

Te zien hoe dat zy varen:

 

Ik groet u lieve Kinders zoet,

 

Wild liefde aen myn betonen,

 

God zal het u eeuwig lonen.

 

4. Zy spraken beide boos van grond,

 

En obstinaet van zinnen,

 

En zwoeren daer met hart en mond,

 

Dat zy hem niet en kennen;

 

Zy sprak gy zyt myn Vader niet,

 

Vertrek terstond van myn gebied,

 

Ik zal u niet logeeren,

 

Ik schaem my voor de Buren.

 

5. Schopt gy my met de voet,

 

Hoe kan het God gedogen,

 

Zo sprak dien arme oude bloed,

 

Met tranen in zyn ogen:

 

Kend gy uw Vader nu niet meer,

 

Dat doet 's Waerelds goed en eer,

 

Komt gy den Mensch bedriegen,

 

God kunt gy niet beliegen.

 

6. Dog zy gaven geen gehoor,

 

De man ging zyn wegen,

 

Wat ontmoeten hem op het zelfde spoor,

 

Twe voerluy kwamen hem tegen,

 

Zy spraken hem zo vriendlijk aen,

 

Hoe schreit gy zo bitterlijk oude man?

 

Gy zult van kou verstyven,

 

Of op den weg dood blyven.

[p. 24]

 

7. Myn eigen Kind heeft my versmaed,

 

Ik kan geen nagt verbeiden,

 

Ik roep aen God, kom my te baten,

 

Wat moet een Vader leiden,

 

De voerluy spraken onbelaen,

 

Wild met ons wederkeeren gaen,

 

Wy zullen haer confenteeren,

 

Gy zult met ons logeren.

 

8. Zy spraken tot den Herbergier,

 

Kunnen wy van nagt hier blyven,

 

Den Hospis sprak: niet meer als twee,

 

Ik heb plaets voor u beiden,

 

Gy zult logeren den ouden Man,

 

Wy zullen voor hem betalen dan,

 

Wild de armoede niet versmaden,

 

Of God die zal u halen.

 

9. Door lange praten van de Voerluy,

 

Wierden zy ingelaten,

 

Zy zetten hem toen by het vuur,

 

Zy dronken en zy aten:

 

De Voerluy zeide goede Vriend,

 

Is de Waerdin uw eige kinde,

 

Is dat God die zaken,

 

Nog eens mag kenbaer maken.

 

10. Zy sprak gy zyt myn Vader niet,

 

Of God geeft aen my een teken,

 

Of dat Mirakel aen my geschied,

 

Dat ik nooit meer mag spreeken,

 

Den Hospis sprak gy grysen hond,

 

Gy zult vertrekken of zwygen terstond,

 

God straffe my zonder genade,

 

Als gy zyt haren Vader.

 

11. Waerd en Waerdin gingen na Bed,

 

Zo vroeg gaen leggen slapen,

 

De Voerluy met de Knegt en Meid,

 

Bleeven nog zitten praten,

[p. 25]

 

De Meid die was verwondert zeer,

 

Riep driemael help ons God en Heer.

 

Wild my toch niet verlaten,

 

En wild dit kenbaer maken.

 

12. Men zag God straffen wonder groot,

 

Wiens herte zou niet breeken,

 

Waerd en Waerdin lag 's morgens dood,

 

ô God wat wonder teken,

 

De straffe kwam in 't openbaer,

 

De Buren liepen tot malkaer,

 

Na boven om te kyken,

 

Een ieder moest bezwyken.

 

13. Komt hier gy Kinders wie gy zyt,

 

Wild u aen God gewennen,

 

Schoon dat uw Ouders arm zyt,

 

Wild haer daerom dog kennen,

 

Denk eens wat valt het bitter zuur:

 

Eer gy gekomen zyt zo veer,

 

Houd uw Ouders in waerde,

 

Zo lang gy leeft op Aerde.