Amsteldamsche minne-zuchjens

op verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt

[p. 107]

Een diep-geputte Zught ontvloog mijn droeve Ziel In Diemer-beemt; mits my Klarind' haar ligt onthiel.

Stemme: Soolang is 't Muysjen vry.

O Hemels morgen vogt!
Aen Diemer-beemt verknogt,
Door Amstels vloet bezwalpt, ontfankt ontfankt! een bad',
Uyt mijn bezwaart gezigt, van laauw, en nuchter nat

2   Nu dat Klarinda vlugt:

Schoon dat ik zugt op zugt,
Uyt dese boesem slaack om hare wederliefd'
Te kneden, dat zy heelt 't geen van haar is doorgriefd,

3   Gedoogt dees pekel plas

Op u, en op dit Gras,

[p. 108]

 

't Geen, door my, wert gekreukt, om dat zig hier verbergt

 

De vlam, die dese borst met duysent pijnen, tergt.

 

4   ô Alte felle vonk!

 

Ontvonkt door het gelonk,

 

En schitterende vier van mijn Klarindaas ligt,

 

Dat voor d' alsengbre gloet van Jupijn naulicx, swigt.

 

5   Ik gloey, en hou de gloet

 

Voor 't zoet van 't zoetste zoet:

 

't Is voor my 't geen my sengt, en poog tot haar te gaan

 

En gae ik ik verbrand, en niet 'k smelt in getraan.

 

6   Klarinda! Ach! dees gaard

 

Van vruchtbre bomen, baard,

 

Mijn liefde ramp, op ramp; door dien sy my uw glans

 

Onthout, die, wen sy wil, met ziert met vlijtschaps krans

 

7   Ach lief! verthoont u ligt,

 

En droogt mijn nat gesicht;

 

Of schept gy uw vermaak in mijn gehoopte druk?

 

Wel aen, ik kus uw wil, op hoop van groot geluk.

P. Vander Gracht.