Amsteldamsche minne-zuchjens

op verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt

[p. 98]

Aen de lieffelijkste die 'er leeft.

Toon: Mon berger, qui ne pense point.

O Zuyvre ciersel van die Stadt,
Die, in 'er lijst, meer wonders vat,
Als immer vatte 't oud' Athenen,
Hoe zal ik u toch, naer de kunst,
Bedanken, voor de milde gunst,
Die uwe miltheyt wou verlenen.

[p. 99]

 

2   Aen een die zullix niet verdiend'

 

Zeg, had gy niet een liever vrient,

 

Daer gy u miltheyt aen verquiste?

 

Ik ken de minste van der Aerd,

 

Derhalven zoo veel gunst niet ward,

 

Ik zeg 't u, of gy 't noch niet wiste.

 

3   Een die zijn eyg' hoedanigheyt,

 

Aen dien hy liefd, zo rustig, zeyt,

 

Men van bedrog niet mach belastren.

 

Ik blind' u door geen schonen schijn,

 

Die zullicx doen, wie datse ook zijn,

 

Verklaer ik dat van deugt verbastren.

 

4   Maer gy, vol zoet' en goede zeen,

 

Hebt naulicx dit van my geleen,

 

Dies gy aen my geen gunsten spaerde

 

Wat eyschen zy tot danck van my?

 

Zeg, is 'er danck die waerdig zy?

 

Hoe noem ik haer dan na haer waerde?

[p. 100]

 

EEn dank, die d'alderbeste tong niet uyt zou spreken,

 

Hoe dapper dat zy naer dien lauwer kroon mogt steken;

 

Ia dien Mercuri nooyt met woorden heeft verbreyt.

 

Dies Kan'er geen vertoog, naar d' eygen aard, vertogen.

 

Wie wiert, dit wetende, niet, tot uw liefd, bewogen?

 

Seg, Koninklijk cieraad en praal der Majesteyt.

Mon heure viendra.