Amsteldamsche minne-zuchjens

op verscheyde nieuwe wijsjes, door lievende gheesten uyt ghestroyt

[p. 82]

Pastorel,

Stemm: Laura.

LEst soo dra het Morgen-root,
Uyt des Hemels gulde salen,
Om het blauw gewelfsel schoot,
Door de cracht van Phoebi stralen,
Ging ick om mijn aem te halen,
By een clare watervliet,
Die met sijn golfrijcke stroompjes,
Door een laen van linde-Boompjes,
Tot in 't naerden-Bosje schiet.

2   't Oog genoot de grootste lust,

't Hertje schiep een soet behagen,
Als Aurora Phoebus cust',
Die met Hemel glans quam dagen,
Auroor quam haer kleetje dragen,
Spreyden 't door het groene wout
Niet een telgje niet een spruijtje,
Niet een Bloempje niet een cruijtje,
Of het wiert op 'tschoonst bedouwt.

[p. 83]

 

3   Phoebus kreeg de overhant,

 

Luna most haer trots bedwingen,

 

't Aldersoetste dat ick vant,

 

Was het aengename singen,

 

't Hipplen, t fluyten en het springen

 

Van het pluymige gediert,

 

't Welck tgansch bosje scheen te wecken,

 

En met lieflijck treckebecken,

 

Van 't een op 't aer tackje swiert.

 

4   Sylvia en Coridon,

 

Quamen by haer veetje weyden,

 

Tot by Lwiconis bron:

 

Daer sy Floriaen verbeyden,

 

Die met Thyrsis en Chareide,

 

Cloricell' en Celadon,

 

Had geseyt aldaer te coomen,

 

Eer de Son uyt Thetis stroomen

 

Sijn gewoone loop begon.

P. D. Spe vivo,

Hoop baert troost.