De Amsterdamse gaare-keuken, met den blyhertigen op-disser
(1736)–Anoniem Amsterdamsze gaare-keuken, De–
Auteursrechtvrij
[pagina 35]
| |
Voys, Van de blaauwe vlag.
De liefde met een soet genugt,
Baerd so menig droevig gesugt,
Gelijk ik zal verhalen,
Van een koopmans Soon verstaet,
In de Rotterdamse palen,
die een dogter minne gaet.
Dese dogter met'er spoed,
Was een linnenaeyster goed,
In haer Vaders huis wild setten
diende sy voor kost en loon,
Waer op hy zijn zinne zette,
Op dees eerbaer Maget schoon.
Sprak tot haer so mingmael,
Met een minnelijke tael,
Schoonste die daer leefd op aerden,
'k Kom u bieden aen mijn trouw,
Mogt ik schone blom vol waerden,
u genieten tot mijn vrou.
Sy als een eerbare maegt,
Sprak tot mijn geen liefde draegt,
Steld op mijn dog niet u zinnen,
Ik en heb niet als mijn eer,
gaet een ed'le dame minnen,
Want gy zijt een magtig heer.
Den Ionker reyn van min,
Sprak mijn overschoon Godin,
laten wy 't samen vereenen,
Tot de dood ons leven scheyd,
daer 's een ring met seve steenen,
Tot een blijk van trouwigheid.
Dese maegt door min bevaen,
heeft zijn trou door min bevaen,
Sy omhelsden met haer beide
Toen malkander met genugt,
En zy swoere noit te scheiden,
Waer op dat sy raekt bevrugt.
Hy heeft sijn Vader Gevragt,
Om te trouwen met dees maegd,
Vader wild u niet verstooren
| |
[pagina 36]
| |
Laet het wesen dog u sin,
want ik heb haer trou gesworen,
en gekregen tot de min.
De Vader sprak seer opstinaet,
Neen ik dat niet toe en laet
't Sag u liever voor mijn oogen,
Met een strop om uwen keel,
Eer ik dit ooyt sal gedogen
kiest een rijke tot u deel.
Vader als het wesen kan,
Laet het dog geschieden dan,
Laet ons trouwen t'onser baten,
En ons schanden dog behoet
want ik sal haer noit verlaten,
Sy draegt van mijn vlees en bloet.
De Vader met een loose grond,
Sprak gy moet van hier terstond,
Na Muscovien gaen varen,
Neemt u Negotie waer,
Als gy t'huis komt van de baren,
Sult gy trouwen met malkaer.
De Ionker met bescheid,
heeft dit aen sijn Lief geseid,
die daerom droefheit ging tonen,
dog hy sprak met goede moed,
daer sijn duisent gouwe kroonen,
En een brief al met mijn bloed.
Zy was daer niet mee te vree,
sprak lief laet ik varen mee,
en zy gingen overleggen
haer in 't schip te bergen dree,
sonder iemand iet te seggen.
Tot zy diep waren in zee.
't Schip voer uyt de maes so voort
na Muscovien dit aenhoort
dog de zee met storm en winden,
Bragt haer op een klip aldaer,
dat het schip in 't kort verslinden
en sy al in doots gevaer.
't Volk quam te nauwer nood,
Nog te land met sloep en boot,
dog de koopmans soon verheven.
Is op Gods genade heen
Op een plank in zee gedreven,
Met dees maget vol geween.
Na twee dagen tijd seer klaer:
Wierden sy het land gewaer
in Muscovien wilt weten
Kwamen in een Bosch te land
daer sy sogten na wat eeten,
't geen haer dient tot onderstant
Als sy sijn in 't Bosch gegaen,
Kwamen daer twee beeren aen,
droefheid sag men hier gebeuren
| |
[pagina 37]
| |
Want dees Beeren als verwoed,
Gingen dese maegd verscheuren,
Dat dees Ionker treuren doet.
Hy schrijft daer op staende voet,
Eenen brief al met zijn bloed,
Met het opschrift daer beneden
Waer in dat hy schuld en al,
Aen zijn Vader klaer gaet geven,
Van dit droevig ongeval.
Hy neemd daer een kort besluit,
Ook te sterven om zyn Bruid,
Trekt de degen van zyn zyden
Stakse in zyn Ionger hert,
Waer door hy in korten tijden,
Van de dood verslonden werd.
Een Pelgrim quam daer voorby,
Vond dees brief nog aen zyn
Gingse tot Muscou bestellen
En van daer op Rotterdam,
Aen sijn Vader die met quellen,
Al dees droeve Tijding' vernam
Dese Koopman dit geloof,
Wierd van sinnen heel beroofd,
dat hy weigerde de gratie
Aen zyn Soon tot d'Egte trouw,
Hy heeft hem uit disperatie,
Gaen verhangen aen een touw
Hier kan ieder geven agt,
Wat de liefde heeft voor kragt,
Als twee herten 't zaem vergaren
Door de liefde rein van aerd,
Ouders wild haer laten paren,
Eer 't weerhouden droefheid baerd.
|
|