De Amsterdamsze gaare-keuken

Vryagie, tusschen Joost, zynde een Jonge Vryer en Kaatje, een oud wyf, die op Krukken sprong, met een Voor-Dogter.

Stem: Van de Quezel.

Joost.

Wel lieve Kaetje, Gy zijt een Weduw vrouw, Ik zoek een praetje, Te maken hier met jou, Ik heb gestelt mijn zin, Op u die ik bemin, Al zijt gy oud van dagen, Ik kom myn hert en Trouw, Aen u opdragen.

Kaatje.

Maer Ioost die reden Dat lykt wel malligheid, Wilt van mijn treden En zoekt een jonge Meid, Dat past by malkaer, Ik ben haest t'zestig Iaer, Daer toe ga ik op krukken En gy een jonge kwant, Dat zou niet lukken.

Joost.

Ik heb geen zinnen, In een jonge Maegt, Om die te minne, Gij zyt die mijn behaegt; Dat jong en dartel goed, Is al te trots van moed, Daertde vol minnestreke, Dat meenig jonge quant, Brengtze in gebreken.

Kaatje.

Wel zoud gy schromen, Om bij een jonge Meid, Op 't bed te komen, Dat was een

[p. 68]

 

groote spyt; Wat had ik aen een Man, Als hy 'er niet dorst an, Schoon dat ik loop met stelte, Daer zou nog in mijn mond, Wel boter smelte.

 

 

 

Joost.

 

Ik zal u eeren En doen zo veel ik kan, Na u begeeren, Als gy mij maekt u man; Ik staen altijd bereid, Voor u tot dienstbaerheid, Gy zult u niet beklagen, Als gij niet gaen en kan, Zal ik u dragen.

 

 

 

Zy gingen Trouwe, Men heeft met veel getier Bruiloft gehouwe, Vol vreugde en plyzier; De Bruidegom die zong, De Bruid op krukke sprong, De Speelman bij sint Felte, Die speelde na de maet, Op houte Stelten.

 

 

 

Dit zoete Paertje, Ginge te zaem na Bed, 't Was Moer en Vaertje, Zo zagjes en wat net: Al ben ik stijf en oud, Ik ben eerst weer Getrouwt: Zy zei mijn lieve Ioosje, Voldoe nog eens mijn lust, Al voor een poosje.

 

 

 

Maer de Bruids Dogter, Die danste hups en fijn, De Speelman brogter, Zo meenig glaesje Wijn, Tot dat hij na zijn zin, Haer kreeg al tot zijn Min En haer zo dikwils kusten, En deed met deze Meid, Zyn wil en lusten.

 

 

 

Na weinig weeke, De Dogter wierd gewaer, Met veel gebreken, Zy was van Kinde zwaer, Zy zei het aen haer Moer, Dat zij zou gaen voor Hoer, Yder zal mijn begekken, Zo gij mijn schanden niet Zoekt te bedekken.

 

 

 

Zij ging berame, Sprak tot haer dogterjent, Als gij moet krame, Zo houd u wat absent, Ik zal het Ioosje klaer, Zeggen dat ik ben Zwaer, Brengt mijn het Kind dan nader, Dan zal ik Moeder zijn en Ioost de Vader.

[p. 69]

 

Ioost deed zijn besten Al met dit oude Wijf; Maer op het lesten Hoord wat een raer bedrijf, Zij zei ik ben bevrugt En Ioost moet op de vlugt; Terstond een Vroedvrouw halen, Al bij dit oude Wijf, Al zonder falen.

 

 

 

Zij sprong op krukke En was wel half blind, En kon niet bukke En nog quam daer een Kind; Terwijl dat Ioosje gou, Ging halen de Vroedvrouw, Als hij quam t'huis bij Kaetje, Sprak ieder hier 's een Kind, Dat lijkt zijn Caetje.

 

 

 

Ioost sprak verheven, Is hier Kindje ras, Daer ik mijn leven, altijd zo bang voor was; Ik nam een oude Vrouw Om dat ik dagt zij zou Geen Kinderen voort bringen, Maer nu moet ik gestaeg, Su, suja zingen.

 

 

 

Ioost ging voor Caetje, De dogter ging voor Maegt, Maer dit Papaetje, Die heeft zijn Trouw beklaegt; Hij veegt het Kind zijn gat En krijgt nog slage zat, Van Moer en Dogter stijve, Gij Ionkman wagt u dag, Voor oude Wijven.