|
| |
Antwoort op de Menniste Vryagie.
Wat vreemdigheyt is dit? wat sie ick nu gebeuren?
Ay Dochters! Dochters ach! te recht meught ghy nu treuren:
Leght af u blijd' gewaet, 't cieraetsel worpt daer heen,
En wilt in droeve rou, u nu met my doch kleen
Het kostelijck gewaed', d' omhanghsels van u leden,
Ach werpt die van u weg! en wilt met voeten treden
Het hulsel op-getopt, 't geen u soo lief gelaet
Bevalligh wesen doet, ach! dat nu gants verlaet
Ay Speel-genootjens ay! en wilt de blonde haren
Met hondert strickjes niet soo nettigh doch vergaren,
Ontwint, ontwintse laes, en die alsoo verspreyt
Datse getuygen zijn, u Ziel die innigh schreyt:
Misschien vraeght ghy waerom? waerom sullen wy klagen?
De Jongelingen t'saem, die soecken ons t'ontdragen
De waerde Eer: siet wat men brenght hier voor,
Verdwaelt van reed'lickheydt, en van het rechte spoor:
| |
| |
Sy zijn ter slincker, ach! moetwilligh af-geslagen,
En soecken niet als schand ons op den hals te jagen,
Ja trachten soo ons eer te treden mette voet,
Die haer soo waert als ons oock altijt wesen moet.
Hier brenght een Bloet wat voort, en noemt 't Menniste Vrijen,
Om ons soep met dien naem soo schendigh te betijen,
Niet eene van hun al die eens dit tegen spreeckt,
Dat is't, om dat haer stof of waerheyt oock ontbreeckt?
Ay neen, geensins ay neen: niemant wil sich belegen,
Om 't geen met haer gemoedt en stem te spreken tegen,
Met vrolijcke gelaet, van lacchen overlaen,
Barst hun dit spotwijs uyt, ha dat is wel gedaen:
Waer op den snode mensch van haer te rugg' gesteven,
Met overdwaelse reen, veel schand' ons gaet na geven
Misschien ghy seggen sult: dit doen my niet en raeckt,
Het is te schimpen van 't schijn heylig volk gemaeckt:
Neen, neen, hy meynt ons al, 't is niet voor haer alleenlijck,
Hoe seer hy het bedeckt, hy noemt ons al-gemeenelijk:
Genomen dat den dwaes haer meende maer alleen,
Soo is haer eer, ons eer, de eer is ons gemeen;
Daerom soo sal ick dan tot voorstant van ons allen,
Den herseloosen Bloet een weynigh tegen vallen,
Na mijn vermogen zwack, gedreven door de spijt,
Dat niemant aen ons denckt, het geen hy ons verwijt.
Staet my by soet geslacht, ghy die daer gaet betrachten
Als Daphne kuys van sin, de geylheyt te verachten;
Ghy die den rechten Pan geeft voor sijn vrijen niet,
Als 't geen hy heeft verdient, of slechts een handt vol Riet.
Ghy dan Goddinne kuysch, wilt doch mijn Geest bewegen,
Dat ick dees lompe loer te recht mach spreken tegen;
Beweeght mijn zwacke geest, ach! geeft my krachten klem,
Dat ick doch uytten magh met een verheven stem,
't Geen wel 't verstant begrijpt, op dat ick sonder smalen,
Van 't adelijck gemoedt, sijn logens mach af-malen
Der Lasteraren haer die lijd ick mee gedult,
Maer hy die reen gebruyckt, dien bid ick my onschult:
Wilt mijn kleyn schuytje door u wijsheydt doch bewaren,
Stiert het na uwe wil, dat het de woede baren
Geluckigh over zwerft, en in een luwe ree
Mach landen, (Heyligh Een, verhoort doch mijne bee)
Met een kleyn zeyltje, om dat ick d'gewenste Haven
Bezeylen mach, en my van mijn vermoeytheyt laven,
Soo vangh ick eenmael aen, uyt name van de geen
Die door eens moet-wil, heeft soo vele smaet geleen.
Wel onbeschofte mensch, door onverstant gedreven,
Dat ghy de eer, mijn eer so schandigh neemt het leven,
Doch so ghy meent helaes! of ghy die schoon bevleckt
Door dijn vergifte galm, nochtans weer op-geweckt,
| |
| |
Komt sy nu glansigh aen en dy o Bloet te voren,
Gelijck de Phoenicx wort uyt sijne asch herboren:
Bedrieger, wiens bedrogh en schandelijcke smaet
Met vuyl onkuysche reen beroemt soo snoode daet.
't Beginsel van u werck getuyght wat dy ontmoeten,
Doen met een geyle kus gy onbeschoft quamt groeten;
Een geyle kus: ay ja, vermenght met geyle reen
't Geen dat ghy selfs betuyght, waer op ick seyd', gaet heen,
Mijn eer die wort gekrenkt door 't onbeschofte vrijen,
Een eerelijck gemoedt geen oneer en kan lijen:
Was mijn geoorloft niet, seght ghy, om te verkeeren
Met u, een eerlijck by-zijn kan geen Dochter deeren.
Maer om te zijn bevrijt van u, heb ick geseyt:
Ick bid u gaet doch heen, 't welck ghy soo spots verdreyt
Oft ongeoorloft waer: wie met op-merck kan scheyen
U schamperige dicht, die leest u rymerijen:
En dat ghy 't rechte spoor van reed'lijckheyt en eer
Verlaten hebt, en dwaelt daer af hoe langs hoe meer;
Ghy klaeghde van u smert, seght ongeoorloft klagen,
Daerom mijn eerbaerheyt het snappen niet kan dragen,
Maer met een heusigheyt, en die noch sonderlingh
Met goddelijcke schilt u soetgens tegen gingh,
Maer dreef u henen als de somer-wint de pluymen
Die Sephia sachtjens blaest; of als de Uyle ruymen.
Het al-bestralend' licht, de schoone waerheyts Son,
Waer door ick u geteem met deftigheyt verwon,
Dit tuyght, hoe dat ick niet in 't bloeijenst' van mijn dagen
De Werelt al te seer het hert heb toe-gedragen:
Daerom ghy lasterlijck daer over my beschelt,
Dat ick van ware deught geluckigh ben verselt:
Ick laet een yeder een dees reden overleggen,
Sy sullen al gelijck met my eensinnigh seggen:
Dat ghy wel goddeloos vol boosheyt zijt, en sult
Van yder hooren noch, dees heeft onrecht end' schult.
Ghy spot met Godes Woort, en gaet u soo vergissen,
En wilt al blindelinghs u noch veel minder missen:
Godloose spotter die niet op het Godlijck siet,
Vervremt van 't heyligh, kent het ware heyligh niet.
Wanschepsels der natuer, die sonder recht of reden
Mist ware heyl, en 's Heylants wil overtreden,
Dit is sijn wil de klanck in Schrift wat sy van my getuyght.
Wat doet ghy anders als te spotten met de Wetten
Die Godt elck een toe stiert, en niet tot dwangh gingh setten?
Natuer wijst elck de wegh, maer ghy geheel vervreemt
De gaven der natuer, selfs aen natuer ontneemt,
Die gy oock niet en kent noch wilt berispingh lijden,
Maer stelt balstuerigh al, 't vermaen geheel ter zijden,
Die gy met danckbaerheyt, en dienst t'erkennen hoort.
Maer maeckt u van my wegh al benje heel verstoort,
Om op een ander tijt my nochtans te bedriegen,
En door een heyligh schijn en sachte slaep te wiegen:
| |
| |
De kleedingh en 't gelaet, die beyd in wesen vals
De stricken zijn, die ghy geworpen om den hals
Hebt van my, om alsoo mijn eerbaerheyt te schenden,
En door dijn snootheyt, doch, te brengen in ellenden:
O snoode huychelaer, met schijn-deucht soo bekleet,
Die tot een valsche waen neemt 't wesen van dit leet
Voor 't zalighmakend' woord, die d'oogen op-geslagen
Tot sijnen Schepper bad, dat hy doch wil verdragen
De smaet die sy hem deen, wiens volger ghy u noemt,
In 't wesen en verdwaelst laet-dunckent u beroemt,
De ware Gods-dienst steld' ghy my soo voor de oogen
Datter nau mog'lijck waer t'erkennen dijne logen,
Dies waert gy doen gelijck de Wolf met schapen vacht,
Omhangen, ach! by wien 't onnosel dier verwacht,
Niet denckend' op bedrog, betrout sich vry en veyligh,
En toont haer lieve kaer de ware vrientschap heyligh,
Die 't onversadigh Dier in 't eynd stelt aen een zy:
Soo even gaet het oock, o schender, nu met dy,
Gy die door schijndeugt waert geraeckt in mijne gonste,
En soo het nut genoot van d'eerelijcke jonste,
De teeckens van de liefd', die 't liefde-dragent hart
U sonde, (die u schud) door gaylheyt soo verwart:
Ghy stelde aen een zijd, en deed' my schaem-root blosen,
Dat ick bedrogen, ach! by my hadde verkosen
't Schijnheyliglijck gewaet, 't voor-stellen van Godsdienst,
Had my in slaep gesuyt, dies ick op 't ongesienst
Van u wiert aengeranst, waer op van schaemt en vrese,
Verwonnen, seyd ick laes, ick bid u laet dit wese,
Met hevige gebeen, heb ick u hoogh belast,
Maer of ghy schender daer niet op en had gepast,
Steld' ick voor oogen dy, het snappen van qua menschen,
Die niet als d'ondergang van haer Naburen wenschen.
De vrees beving mijn ziel, verschroncken was 't gemoet,
Daerom soo had ick graegh dees onhayl laes verhoet,
Maer ghy by eer en eet, zweert my ach stil te zwijgen,
Op hoope of ghy mocht d'onkuysche wil verkrijgen,
Die ghy dijn dagen niet verkregen hebt noch sult,
Hoewel ghy Eer-dief my daer valsch'lijk me beschult,
Maer nu mijn eerbaerheyt dy van haer heeft gewesen,
(O snoode Eer-dief) nu beschult ghy my met desen
Sno schandelijcke smet: en soeckt de eeren-krans,
(O drogh) my van het hooft te rucken, maer geen kans
En isser niet voor dy, noch niemant op der aerden,
Mijn Eer ick meerder als het leven hou in waerden:
Maer snoode lasteraer, door geyligheyt en nijt
Gedreven tot dees daet, 'k weet dat gy barst van spijt,
Om dat onkuysche lust haer nu niet magh volvoeren,
't Waer wel veel nutter dat ghy uwen Mont ginght snoeren,
So soud ghy met dijn schand ontdecken 't boose kruyt,
En met u selven, daer ghy mijn mee strijcket uyt;
Mijn Eer die waent ghy gantsch heel plat te tre'en met voeten,
Om so mijn smaet te doen, die ghy sult dragen moeten,
Het is een kleyne schant, t'onteeren ach een Maeght!
Maer noch veel meerder schand voor die daer roem af draeght;
| |
| |
Maer gy draegt sonder daet veel opgeblasen roemen,
Die maghmen u met recht de schandelijckste noemen,
O bastaert van de eer, en 't eerelijck gemoedt,
Die aen Natura selfs het grootste onrecht doet:
Natuer die dwinget oock, 't gemoet sal u bewegen,
Om de schantvlecken van de Dochters te verdegen,
En die met lijf en ziel manhaftigh voor te staen,
En niet soo schandeloos oneerlijck te verraen:
Wanschepsel, af-gedwaelt van eerlijckheyt en reden,
Noeght u met dit berisp, hout u hier mee te vreden,
Op dat ghy my niet sart, tot heviger ick ben,
Ick die u niet ontsie, noch niet ontsien en ken.
F I N I S.
|
|
Auteursrechtvrij