't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen


Harders-Liedt. HEt was een Herderinne stout, Al met haer schaepkens in dat wout, En sy had vogels in haer schoot Om haer wat te vermaecken, Sy leyse by haer borsjes bloot Dat dee de Jonghman haecken. Doen wasser noch een Celedom En die stont achter eenen Boom, Hy heeft die overschoone Maeght, Haer vogeltjes sien strijcken, Dat heeft die Jonghman wel behaeght, Hy blever na staen kijcken. Harder seyde hy Harderin, En ghy staet immers in mijn sin, Ick wou dat ick een Vogel was,
[pagina 98]
By jou is welt te rusten, Tusschen bey de borsjes blanck, En dat is al mijn lusten. Harder dat en doe ick niet, Ghy sult mijn brengen in 't verdriet, Ick heb mijn vogels veel te lief, Ick wil haer niet quiteeren: Gaet heen en soeckt een ander lief, Ick sal haer niet blameren. Och wie heeft dese Harderin Gegeven dese wijsheyt in? Ick meende haer van eerst tot lest Tot mijnen lust te krijgen, Maer sy was al te kloeck van geest, Sy deed' mijn voor haer zwijgen.