't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen

[p. 71]

Dayph'lo aen Granida.

Op de selfste stemme.

PArsische Koningin
Hoe kent geschieden?
Dat ghy u preuts gesin
Om my komt vlieden,
Om my (segh ick) helaes! onnos'le slave,
Daer u een Konincks Soon,
Bidt om u Min tot loon,
Der Parssen trotse Kroon,
Oock Ziel en Have.
Granida is die dronck u soo veel waerdigh?
Die 'k uyt een schult u schonck,
Dat ghy soo vaerdigh
Mijn Min hebt in-gesmaeckt, Ter Ed'ler ziele;
Ick waende niet te min,
Of ghy waert een Goddin,
Want noyt geen Harderin
My soo beviele.
Lust u in plaets van Gout
Uyt Aerde vaten,
U Lipjes 't water kout, Te slerpen laten,
Haeght uw' mijn Hut veel meer als 's Koninghs Zalen,
Daer men aen elcken kant,
De witte marm're want,
Met gulde ciersels spant,
Die flick'rent pralen.
Wat heeft de schoonheyt schoont:
t' Samen gekneden,
Eer sy ons heeft getoont
Soo suyv're leven,
Met deucht geciert, En heuscheyt boven maten,
O overschoone Son,
O levendige Bron,
Die noyt geen Prins en kon
Winnen met Staten.
O wonderlijck beloop
Wiens blinde lucken:
Die om geen Gout te koop

[p. 72]

 

Was, komt my plucken

 

Uyt so veel Princen braef, en trotse Helden,

 

Een Harder arm en slecht

 

Treet met Granida in Echt,

 

Daer menigh Eelingh om vecht

 

En 't mach niet gelden.