't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen

Granida tot Dayph'lo.

Op de Stemme: Om een die ick bemin, Leef ick in rouwe.

HOe lieff'lijck blinckt de deught
In kuysche Zielen,
Even wanneer verheught
De snelle wielen
Des grooten Hemel-vooghts sijn vier'ge stralen:

[p. 70]

 

Heft opwaerts uytter Zee,

 

Verlicht Menschen end' Vee,

 

Oock Bergh en Boomen mee,

 

Dat sy niet dwalen.

 

Vaert wel dwingent gewaet,

 

Scepters ende Kroonen,

 

Adieu verheven Staet,

 

Wanckele Throonen,

 

Het Claver-weegjen kan my bet vermaken

 

Als al het grootste goet,

 

En 't schijn-menigh begroet,

 

Van menigh hoovaerdigh bloet

 

Haer ydel kaken.

 

De drupjes Lief die van

 

Uw' Hutje droppen,

 

Meer soetheyt brengen an,

 

Als 't gulsigh kroppen

 

Van Wijn uyt Guld' of Silv're vaten,

 

Dees laegh in diepe rust,

 

Is met geen sorgh gewust,

 

Als d'nimmer Sotte lust

 

's Princesse Staten.

 

Wel-booren Harder schoon,

 

U Lief sal komen,

 

Dewijl de groote Throon

 

Met kreup'le Dromen,

 

En kommer-siecke slaep is heel omvangen,

 

Ghy Nachtegaeltje kleen,

 

Vliecht haestelijck voor heen,

 

Bootschapt Dayph'lo met een,

 

Niet te verlangen.

 

Ick kom, mijn Lief, ick kom,

 

Weest niet verslegen,

 

'k Heb mijn gesin wed'rom,

 

Na 't Hof gekregen,

 

O soete eensaemheyt vol alder vreughden,

 

Nu is Granida veyl,

 

Mijn Troostertje, mijn Heyl,

 

Wegh met de Troppen steyl

 

Van 's Hofs ondeughden.