't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen

Nieuw kluchtigh Liedt van een eerloose Bruyt.

Stem: Langer eer mijn Lief vertoog, &c.

ICk die uyt mijn Lantsdou
Met beloften van trou
Uyt gevaren was,
Wort door mijn vrome daet,
Bedrogen en versmaet,
Van een loose Tas.
Mijn conversatie waer
Steets vriendelijck by haer
Ja nacht ende dagh,
Geen Dochter van 't Aertrijck,
Hoe schoon en treffelijck,
Ick oyt liever sagh.
Ick gafse daer mijn hant,
En mijn Trouw te pant
Tot een onderscheyt,
Om eerst te varen na
Dat schoon Brasilia,
En sy was bereyt.
Ons woorden bleven dus
Met een vriendelijck gekus,
Soo scheyden wy twee:
Na Tessel reysd' ick voort,
Ick most komen aen boort,
Want ons Schip was ree.
Elck als een kloeck Matroos
Aldaer sijn werck verkoos
Seer wacker van hant,
Ons Constapel gaf vuyr
En wy sonder getruyr
Seylden stracks van 't Landt.
Ons lijden en verdriet

[p. 65]

 

Achten ick min als niet

 

Noch perijckel groot,

 

Als ick docht om mijn Vrouw,

 

En dat ick rusten sou

 

Soetjes in haer schoot.

 

Hoe dickmael is 't geschiet

 

Dat ick songh dit Liedt

 

Met helder geklanck,

 

Als ick stont op Schilt-wacht,

 

Te schilderen by nacht

 

Soo waer 't mijnen sanck.

 

O Winden uw' aenstelt

 

Dat ghy dat golvigh velt

 

Niet geheel verbaest,

 

Blaest soetjes na mijn sin

 

Dat ick by mijn Goddin

 

Doch magh komen haest.

 

Een vlammigh heet gemoedt,

 

My seer verlangen doet

 

Dat gestadigh mint,

 

De baren woest gespat

 

My niet verkoelen dat,

 

Regen nochte Wint.

 

't Klaer blinckende gestart

 

Die de Wolcken swart

 

Ende niet verdwijn,

 

Diana toont haer licht,

 

Maer veer van mijn gesicht

 

Is mijn Liefs aenschijn.

 

De gefaemde Trompet

 

Klaer-klinckende geset,

 

Blaest doch overluyt

 

Dat ick het magh verstaen,

 

Eer Phoebus sal opgaen,

 

Tijdingh van mijn Bruyt.

 

Geen Vrouwen in Hollant

 

Of waer dat ickse vant,

 

Hebben my bekoort,

 

Soo dat ick reyn en kuys

 

Quam vroom en eerlijck t' huys

 

Soo als dat behoort.

 

Eylaes wat lijden zwaer,

[p. 66]

 

Wat droefheyt hoor ick daer

 

Die my 't hert door-sneet,

 

Dien ick hiel voor mijn Lief,

 

Ontsteelt my als een Dief

 

Van Beloft' en eedt.

 

O seyd' ick valsche Mont

 

Die my 't hart hebt door-wont,

 

En nu niet geneest,

 

Ghy toont meer onbescheyt,

 

En meer tyrannigheyt

 

Als het wreedste Beest.

 

Vaert wel met uwe Trouw

 

Ghy sinneloose Vrouw,

 

En ghy lichte Scheuck,

 

Hebt ghy my nu gehoont,

 

Het quaet sijn Meester loont,

 

Gedenckt aen die spreuck.