't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen
(na 1650)–Anoniem Amsterdamse rommel-zootje, 't–
Auteursrechtvrij
[pagina 60]
| |
Verlaet u Schaepjes om mijn Min,
En oock de dorre Hey,
Ick sal u maken een Gravin,
En kleeden in 't Fluweel:
Daerom wel soete Herderin
Gunt mijn u Min geheel.
Harderin.
Houdt mijn ten besten goeden Graef,
En stoort u niet op my,
Ick heb een ander Minne-slaef
Die staet mijn stadigh by;
Dat is den Herder Coridon,
Die laet mijn niet in noot;
Soo is 't oock recht dat ick hem gon
Mijn Minne tot der doot.
Graef.
Laet desen Herder (soete blom)
Wilt mijn Vriendinne zijn;
Want hy 's een plompaert bot en dom,
En ghy seer schoon en fijn:
Daerom verlaet hem soete Maeght,
En toont u gunst aen my,
Ick sal u schencken onbeklaeght,
Geldt en Kasteelen vry.
Harderin.
Gelooft niet dat beloften Heer,
Mijn Min verand'ren sal;
Al gaeft ghy mijn noch tien-mael meer
Dan u Kasteelen al;
En daer toe noch u gelt en goet,
Dat ghy hebt in de kist;
Mijn Coridon ick minnen moet,
Had ghy dat wel gegist?
Graef.
Ghy doolt van reden Herderin,
Vermits ghy mijn versmaet;
Verandert doch u soete min,
En desen plompert laet:
Het is u beter dat ghy woont
Op 't Hof al van een Graef,
Als dat ghy u nu soo slecht toont,
Te blijven by een slaef.
| |
[pagina 61]
| |
Harderin.
Veel liever woonden ick gerust
Met mijnen armen Knecht,
Al daer ick werd' van hem gekust,
Uyt reyne Liefd' oprecht,
In een slecht boeren-huys of stal,
Dan op u groot Kasteel,
Rontsom beset met Gracht en Wal,
En leven in krakeel.
Graef.
Schoonste Lief en blijft niet doof,
Verlaet den slechten bloedt;
Daer is geen twist, geeft mijn geloof,
Ick maeck u rijck van goet;
Als mede Edel van Geslacht,
Daer meenigh schoon Juffrou,
Met Hart en Ziel, dagh ende nacht,
Wel na verlangen zou.
Harderin.
Geen lust van stam, noch gierigh hart
Mijn locken sal tot u,
Coridons Minne blust mijn smart,
En maeckt mijn van u schu,
Daerom vertreckt vry Hoofsen Heer,
U streecken ken ick niet,
En soeckt niet door u streken meer,
U list aen mijn verdriet.
Graef.
Adieu, o wreede Herderin,
Ghy zijt vol haet en nijdt;
Adieu, o Maget sonder Min,
Maeckt niet dat het u spijt,
Dat ghy mijn Minne dus versmaet.
En na dien Plompert helt,
Adieu, ick u nu oock verlaet,
Maer 't herte blijft ontstelt.
Herderin.
Adieu, Schoon-spreker vol van rom,
En snorcker van u goet,
Gaet vry heen en siet niet om,
Ick min een slechten bloedt,
Dat is den Harder Coridon,
| |
[pagina 62]
| |
Ick hem niet en verlaet;
Het is mijn Hert, mijn Licht, en Son,
Vaert wel Hansje Schoon-praet.
|
|