't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen

Epithalamium.

VErdwaelde, niet meer dwaelt, het brenght u groote smart,
Alsoo hier yder een te kennen gegeven wart:
Verdwaelde Menschen zijn door hoofdeloose sinnen
Soo wel bevonden by verdwaelde Koninginne.
Als by het Boertigh Volck die woonen in het Velt,
Elck Harders Pijpjen is juyst op sijn toon gestelt,
De dry Fatael Goddins, aenvongen strijdt in desen,
Wie van hun alle sou de schoonste mogen wesen:
Een Harder van het Velt sy koosen op dat pas,
Om 't vonnis daer te doen, gelijck oft Paris was:
Venus beloofde hem de schoonste bloem bepeerelt,
Helena Koningin, de fierste vande Werelt;
Juno die boot hem schat, en rijckdoms overvloet;
En Pallas het verstant, met Wijsheyts gaven vroet.
Wat deed' dees Harder doe? de liefde deed' bewegen,
Dat Venus van Paris den Appel heeft gekregen.
Helena wert ontschaeckt in een verdwaelt verstant,
Troja d'vrome Stadt, gestelt in heeten brant.

Bedenckt u 't is tijdt.