't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen

Een Somer-Liedeken,

Op de Stemme: Auroraes Wangen bloosen, &c.

DIe soete Somer-tijden
Die doen ons nu verblijden
De Menschen over al,
Hier in dit aerdtsche Dal,
't Verheughd' hem altemale,
Oock Vogels soet van tale,
Daer is seer veel geklanck
Van der soeten Vogelen sanck.
Men magh hem nu vermeijen
Weer in de groene Weijen
Die Velden om en om,
Verciert met menigh Blom,
Seer schoon al van coleuren,
Veel kruyden soet van geuren
Sietmen aen elcken kant,
Het komt al van Godes hant.

[p. 36]

 

Noch sietmen met behagen,

 

Rontom veel groene hagen,

 

Daer menigh kruyt aen wast,

 

't Welck de Mensche wel past,

 

Want men vinter met hopen

 

By de wegen te koopen,

 

Veel zijnder mee gerieft,

 

Elck die koopt dat hem belieft.

 

Dan noch door Godts vermogen

 

Wassen die Boomen hooge,

 

Met veel vruchten schoon,

 

Staen mede wel ten toon,

 

Verciert met groene bladen,

 

En rijckelijck geladen,

 

Met Fruyt van smake soet,

 

Dat den mensch verquickt en voet.

 

Wildy door 't Velt gaen treden,

 

Ghy meught met vrolickheden,

 

Schouwen 't werck van Godts handt,

 

Die aldaer heeft geplant

 

Veel Kooren dat schoon bloeijet,

 

Dat menschen en vee voejet,

 

Want die tot nootdruft geeft

 

Godt, die alles voet dat leeft.

 

't Vlas Blomcken seer schoone

 

Staet ten toone,

 

Al tot des menschen baet,

 

Tot Oly en Lijnwaet,

 

Die Oly om te branden,

 

't Lijnwaet seer veelderhanden

 

Is de Mensch oock bequaem,

 

Het deckt en ciert sijn lichaem.

 

Men siet in 't Velt oock zweven,

 

Schapen die Wolle geven,

 

Daer men Laken van reedt,

 

Daer mee den mensch hem kleet,

 

Haer vleesch is goet om t' eeten,

 

Men braeijet aen de speeten

 

Een vette Schapen bout,

 

Menigh mensch daer veel af houdt.

 

Ten is niet quaet om kluyven,

 

Die 't sop van Franse druyven

 

Daer mach gebruycken toe,

[p. 37]

 

Het smaeckt ken weet niet hoe,

 

Veel Vogelen die singen

 

Siet men na de Marckt bingen,

 

Om te smeeren de borst,

 

Maer 't is meest rijck lien kost,

 

Ossen, Koeyen vermeijen

 

Haer in de groene Weijen,

 

Soecken haer voetsel t' saem,

 

Zijn den mensch seer bequaem:

 

Die Koeyen melck geven,

 

Daer by veel menschen leven,

 

Haer Boter ende Room.

 

Is den mensche willekoom.

 

Die Ossen siet men slachten,

 

By dagen en by nachten,

 

Dat vleesch leytmen int Sout,

 

Daer meenigh 't lijf by hout;

 

d' Huyt isser mee van doene,

 

Daer van so maeckt men schoene

 

Om den mensch mee te gaen,

 

Soo staet het ons al aen.

 

Die saten in de muyte,

 

Die kijcken nu weer uyte,

 

Dochters en Jonghmans koen

 

Gaen wandelen int groen,

 

Nu die Vogels vergaren

 

Is het een tijdt om paren,

 

d' Harder en Harderin

 

Gaen nu t' saem te Velde in.

 

Elck man al met sijn Wijfjen,

 

Elck minnaer met sijn Liefjen,

 

Elck Bruydegom en Bruyt,

 

't Moy weertjen lockt haer uyt,

 

d' Een is in 't groen geseten,

 

d' Ander gaet Roomtjen eten,

 

Roomtjen met suycker in,

 

't Is goet peuselingh voor de min.

 

Men magh oock sonder mincken

 

In 't groene sitten drincken,

 

Franschen vocht oft goet Bier,

 

En dat met goe manier,

 

Een droncxken tot vermaecken,

[p. 38]

 

Een Nootjen om te kraken

 

't Is soo onbillick niet,

 

Alst met vreught in deught geschiet.

 

Prince voor alle saken

 

Wiltet doch soo niet maken

 

Dat ghy den Heer vergeet,

 

Of 't gelt qualick besteet:

 

Kont ghy 't des Somers winnen?

 

Wilt dit doch eens versinnen,

 

Dat den Winter weer keert,

 

Alsmen weynigh wint veel teert.