't Amsterdamse rommel-zootje, met verscheyde minne-deuntjes, lief-lockende vrijagie, en treffelijcke harders-sangen, door verscheyde gentile geesten gecomponeert. Met de antwoort op 't Menniste susjen

Een Harders Klacht, over het vluchten van sijn Lief Karalena.

Op de Stemme: Jaques, Jaques, och mijn lieve, &c.

EEns in 't kriecken van het dagen,
Doen den schoonen Morgen-stondt,
Op haer roode roosen wagen,
Thoonden haer Corale mont,
Sach ick door de Boomen heen,
't Harderinnetje Caraleen.
Ick verstouten my met schromen,
Om by 't soete lieve dier,
Eensjes aen haer zijd' te komen,
Maer s'ontstack gelijck een vier,
En sprack schamp're woorden uyt,
Floris loopje na jou Bruyt.
Ick begeer niet van jou mallen,
Laet mijn hier met vreden gaen,
Aen de groen begraesde wallen,
Onder dese Linde blaen,

[p. 16]

 

Daer ick hoeden wil mijn Vee,

 

Tot de Son duyckt onder Zee.

 

Ick zweer u mijn Caraleena,

 

Dat ghy zijt mijn halve Ziel,

 

Ick en volgh oock anders geen na,

 

Mijn Santin daer ick voor kniel,

 

Waerom dese wreetheyt straff

 

Die my dalen doet in 't graff.

 

Ras soo teeghse weer aen 't vluchten

 

Door de dicke Lomm're heen,

 

'k Saghse nae met zwaer versuchten,

 

Maer helaes ick bleef alleen,

 

Floris moest weer heenen gaen,

 

Daer hy troost'loos quam van daen.

 

Wat sal Floris gaen beginnen?

 

Nu hy Caraleen is quijt,

 

Floris mist by na sijn sinnen,

 

Floris die barst schier van spijt,

 

Floris naeckt groot ongeval,

 

Floor van hert-seer sterven sal.