Een nieuw Lied, ofte Samenspraak, tusschen een Jonkman en een jonge Dogter, hoe dat dese Jonkman haer heeft verlaaten, en de Jonge Dogter van hartseer is Gestorven. Geschiet tot Bergen, in de voorleden Maant.
Op een aangenaame Voys.
van vreugden een nieu lied,
Al wat daer kortelinge tot Berge is geschied,
Al van een Ionge dogter die zo gestorven is,
Het zal niet zyn verborge wie dat den oorsaek is.
Een Ionkman haer beminde,
Hy haer altijd verzinden,
Tot hy het Ia woord krygt,
Als hy het Ia woord had gekreegen,
van haer Ouders en van haer,
En kwam nooyt weer by haer.
Had hem die Maegt ontboon,
Sy meende hem te spreeke,
mijn god hoe sal ik het make,
Sy meent Getrouwt te zijn,
Maer het zijn andere zaken,
Dat deed haer groote pijn.
Wel wat moet dit hier wesen,
Wel wat sal ik hier doen,
Sy ging na huys toe treden,
En klaegden haer nood koen,
En sprak zo meenig werven,
Van rouw zo moet ik sterven,
Om hem den bitteren Dood.
Ik heb jou hier ontboode,
Ik ben geen Trouw gezind,
Gy zijt mijn Uytverkoren,
Maer laet ons nog drie Iaer wachten,
Toe viel zy in onmachten,
Besturf als de Dood zo bleek
| |
Sy quam weer tot bedaten:
Sy riep met droef geluyd:
Nu zit ik in 't beswaere,
Hy gaet met een ander streeven,
Mijn teere Maegde Schoot.
Ik mag mijn wel beklagen,
Doen ik hem eerstmael sag,
In 't bloeijen van mijn dagen,
Nu hy mijn hertje heeft gestoolen,
Schoon hy gaet van mijn vlugten,
Ik hoop den Heer die zal,
Hier na met groot genugten,
O , Valsche Minnaer hier neeven,
Den Heer sal u nog geven,
straffen daer voor hier naer.
Sy lach daer wel ses maenden,
Dickmaels van hem verhaelde
Veel Docktoors en Suerzyne,
Sy moest den Dood besuuren,
Men hoorden de Klokjens Luijen
met een zo droef geklanck,
In plaets nu van te Trouwen,
Bragt men het Lijk te Aert,
Och Ionge Dogters wilt dit onthouwen;
Wilt sulke Ionkmans schouwen
|
|
Auteursrechtvrij