Alvoorder. Jaargang 1

[p. 209]

[Nummer 6]

Intermezzo uit ‘Lentelinde’

Twee kinderen gingen door het stille woud,
het hoge woud vol zang en groen en goud.

Zij waren naakt en hielden zich de hand,
en leken beelden in een heerlik land.

Zij gingen blote voets door 't zachte mos,
en 't loof hing om hun hoofden - - tros bij tros.

In hunne harten zong een wondre zang
van oude sprookjes en van stil verlang.

Herleven wilden zij een mooi verhaal
van bloeme en vogels en van elf onthaal,

van geurige luchten en van beek gevloei
van bij- gegons en licht kapelgestoei:

dit was de rede van hun gaan door 't woud
in 't harte dragend eene bloem van goud.

[p. 210]

II

Het woud was als een groot koel blaren huis
vol licht gezeur en heel teer loof-gewemel;
de bronnen zongen met freel gefemel,
de waters vloeiden heen in stil geruis.

Hoe godlik in dit eenzaam sprookjes huis
nu gaan, mooi naakt te midden van getover
en diep gegeur van nog-bedauwde lover
en om zich voelen fezelend stil gesuis.

Zij gingen als in rijk van heel groen licht,
en hun bewegen was een spel van pure lijnen;
uit lovers viel wat zon-verlaten schijnen
hen overbadend - als een gloor - 't gezicht.

En wie ze zo in 't stille bos zag gaan
dacht aan dryaden plotsling opgestaan.

[p. 211]

III

O weet ge 't stille lieven midden in het groen.
Dë ogen zijn heel mooi de mond on ruiken fris
en vochtig lip op lip, de tanden voelend, is
't als: geliefde licht dat in een bloem komt vloên.

O weet ge 't innig beven van een te ler lijf
in zalig zachte armen, en vol liefd' erbarmen
hart aan hart en ziel aan ziel zich warmen
zo lang tot zon vergloort in rode schijf.

Dan 't zachte zeggen in elkanders oor
de woorden van geluk die 't oog doen sluiten
en in het harte 't plotse weeld' ontspruiten
stil-gaand in 't hooge boom-gebeuk te loor.

O weet ge 't mooi geluk getwee te zijn in 't woud
ver van de menschen, en zich lang te lieven...

[p. 212]

IV

Zij dansen daar op 't fulpen mostapijt....

O 't licht gehuppel van hun blanke voeten,
o 't sierge lijfgebuig, en 't mooie groeten
van hand en hoofd.... O droom uit lentetijd.

In de hoge bomen-kruinen, wat een feest:
de tortels kirren; duizend vogels zingen zoete,
en vlinders en libellen komen op in stoeten
juwelig vleugel-trillend om het meest.

Haïho! dryaden, he, waar zijt gij dan?
Haïho! sylphieden, op, komt nader;
herrijst! bos-schonen weer allen vlug te gader
er wordt gedanst vandaag rond de oude Pan.

Zie, 't mooi der henen dagen keert nu weer.
Wij hebben 't stoffig zware kleed verwezen
en naakt tot tere mooiheid blij herrezen
willen wij dromen 't lichte leven van weleer.

O droom: o bloemen, tyrs en rietenfluit,
en lovers fris gesmukt om jonge lijven,
en stem-geroep dat door de takken blijve drijven
met vreemde klang van cimbels en van luit.....

Zij dansen daar op 't fulpen mostapijt.

Jan Eelen.