Alvoorder. Jaargang 1

[p. 122]

In de danszaal.

De boot was aangekomen.

Gedurende eenige minuten was het een radeloos gewemel geweest van haastig zoekende menschen tusschen logge stapels koopwaren en sufingedutte vigelant-paarden.

Nu waren allen weg, elk zijn richting gegaan in de groote stad, die als een reusachtig geblokte steenhoop in den grauwen winterachtermiddag lag.

Alleen de waker, een kort, in zijn kleederen verloren ventje, sukkelde op zijne versleten beenen de kaai op en neer. Nu en dan trok hij een rookwolkje uit het zwartgebrande pijpje, dat in zijn houterig rimpelgezicht vastgegroeid scheen.

Stil en regelmatig sukkelde hij voorbij de boot, die met zijne zwarte romp onbeweeglijk als een monstermuur tegen de kaai ruste.

De handen in de broekzakken, klom Eric langzaam het dek op tot aan don hoogen mast.

In een soezelig droomen keek hij over het opbultende water naar den oever op, die onduidelijk, met kale rosuitgevretene plekken, in de grijze lucht wegmistte.

Hij dacht aan zijne laatste reis, toen hij maanden lang als een wrak in de geheimzinnige poesie van water en lucht gedobberd had, van de eene plaats naar de andere, met telkens nieuwe lucht en andere menschen,

't Was maanden geleden dat hij in Antwerpen geweest was, toen voor de eerste mnal.

Als een losgelaten beest had hij toen gezopen, zijne mannelijke kracht langs de straten uitgeschreeuwd in een roes van dronken genot.

Op een avond, in het mollige van hare vrouwelijke na-

[p. 123]

tuurpassie, had hij ze leeren kennen; eenige malen had hi met haar geslapen, aangetrokken door het bedwelmende malsche van haar warm vleesch,

Na weken van dit nieuwe, ongekende leven ging zijn schip weder weg en was hij vertrokken met een gevoelen van geschapen leven gekoesterd door de belofte dat zij op hem wachten zou.

Dit alles snippelwarrelde door zijn stoere kop, terwijl hij strak voor zich zag, in een slapen van zijn doffe oogen, waarin eene tint van wijd water en grijze lucht diepte.

Even luisterde hij naar de tonen van een harmonika die verzwakt over het water klonken, van op eene bakschuit die langzaam, met slapbruine zeilen voortdreef.

Dan logwaggelde hij het schip af, den waker voorbij.

In een zenuwachtige trekking van zijn kleine kop schrikte deze op, om aanstonds daarna weder voort te soezelen, in een zuigen aan zijn zwart damppijpje.

Het begon te schemeren, eene droeve grauwte hing tusschen de huizingen, stil wipten de lantaarnvlammetjes op en neer.

Met groote schreden stapte Eric voort door eindelooze straten met vele slenterende menschen en glanslichte winkels.

't Was zonderling en hij kon niet vatten hoe het gebouw was. Hij voelde weèr dat prangende gevoelen op borst en keel drukken, die zware last die vroeger reeds zijn fel lijf verlamde als hij naar haar ging en naar zijn land verlangde.

Moe liep hij door, versuft door dien levenden hoop die doelloos nevens hem voortstuwde in rusteloos dringen met ongezellige gezichten.

En het doemde weder voor hem op, zijn mistig land, door het prisma van herinnerd genot.

Een kloeke kerel zwaarzwijmelde tegen zijn lijf en deed hem opschrikken in eene vergrootende drukking van alleen en vreemd zijn.

Zijne droefbange oogen, treurig als die van een gesslagen

[p. 124]

hond, keken hem na, zagen hem tegen de muren botsen tot hij eindelijk in de verte verdween.

Plots stuwde een woeste bende vrouwen, arm aan arm met wijdopene zingende monden hem voort. Groot donkerde zijne plompe gestalte tusschen hen op terwijl hij in gedwee niets zien den drang van warm vleesch voelde.

Dan rijstoven zij voorbij in een gewarrel van lichte jakken en glanzende haarkammen de danszaal in. Eene lichte vol woelige menschen gevulde zaal flitste even voor zijne oogen en deed hem herleven door de belofte van wild genot.

Zijn stap werd weder krachtig; met ontwaakte oogen en wakkergeschud lijf ging hij de zaal binnen.

Een dichte hoop draaiende menschen wemelden in een wind van rokkengezwaai tusschen de kaalwitte muren.

In bloedrijk lijfgenieten holden zij Eric voorbij, opgezweept door wildgeëchoode muziek.

Een groote lust werd in hem wakker om mede rond te draaien onder een opkomende streelprikkel van geslachtsdrift.

Meteen beeldde de andere voor zijn geest, groot en kloek met vleeschige borsten en zinnelijk tartenden lach.

Eensklaps verschrok hij; onder den druk eener alles vergetende spanning kromde zijn machtig lichaan en strakblikte hij vooruit; langzaam trok hij de handen uit de broekzakken.

Gedurende een oogenblik scheen het hem toe of alles wegwarrelde, muz iek en menschen, 't smolt alles samen tot een donkere lawaaiklomp.

Toen liep hij vooruit; zijne krachtige arme brokkelden de menschentroepen in vreeselijke razernij.

Eene breede spiervuist flitste even in de hoogte; dan viel een lichaam, zwaar en ineengekrompen neder, onder lnid geschreeuw.

Vele menschen, ruw en angstig, cirkelden er aanstonds rond, nieuwsgierig opeengepakt; terwijl het overige der zaal leeg met omvergesmeten stoelen en gladden vloer rustte

[p. 125]

in wit gaslicht.

Vrij en alleen stond Eric; in uitspattende natuurdrift beukten zijne zware schoenen den zwangeren buik eener ineengetrokkene gestalte, die kermend met bleek lijdersgezicht voor hem lag.

Plotseling stuwde een levende, wraakzuchtige muur vooruit. Als een veelpootig monster grepen zij hem met hunne klauwhanden vast. Ruw en machtig sleurden zij hem langs den grond, de zaal uit, te midden van verward stemmengegons en vrouwelijk pijngillen.

Als een moe beest liet hij hen begaan.

Den beenderigen kop op de bruine, half ontbloote borst gebogen, leverde hij zich willoos aan hen over.

Gedwee liet hij zich voortleiden door de rumoerige straten.

Van alle kanten kwamen de menschen geloopen, hijgend met bangnieuwsgierige gezichten. Steeds grooter werd de hoop; haastig drentelden zij voort, elkander wegduwend om goed te kunnen zien, vloekend tegen de straatjongens die fluitend en roepend tusschen hen doorslibberden, om met hunne bandelooe natuurgezichten den boosdoener die men opleiddde, te kunnen bekijken.

Eric zag niet; als in een vreeselijke droom stapte hij voort ongemakkelijk door het gewicht van zijn eigen lichaam.

Toen priemde opeens de gedachte aan moedertje door zijnkop; hij zag ze heel duidelijk hem aanzien met hare kalme goedige oogen, zich bewegen in de geregelde rust van haar oud, uitgebrand wezen; het leven beminnend door haren zoon.

De tranen waren hem in de oogen, in eene vermetiging van al wat in hem leefde en liefde begon hij te weenen.

Intusschen bochte de menschenklomp voort. In de verte begon de roode lantaarn van het politiebureel te lichten.

Antwerpen.

Am. De Lattin.