Alfa-Nieuws. Jaargang 13

[p. 12]

Verhaal in de klas

Ze weet het!

Edith gaat weer op de bank zitten.
Even later zegt ze: ‘Ik wist dat je slecht schrijft, Koos,
maar dit had ik niet verwacht.
Dit is niet normaal, hoor.
Daar moet je wat aan doen.’
Het bloed schiet naar mijn hoofd.
In één tel grijpt de angst me bij de keel.
Ik heb het ijskoud.
Het volgende moment ben ik bloedheet.
Roerloos staar ik naar het beeldscherm.
Ze weet het. Ze weet hoe slecht ik ben.
Doen alsof ik wel wat kan, heeft geen zin meer.
Toch probeer ik het.
‘Dit wist je toch al jaren’, zeg ik luchtig.
‘Dat wel’, zegt ze.
‘Maar niet dat het zo erg was, dat heb je nooit verteld.’
‘Ach wat’, roep ik ineens boos.
‘Maak er niet zo'n drama van.
Dit is gewoon een heel moeilijk woord.’

Even is het doodstil.
Ik voel de ogen van Edith in mijn rug.
Hier kan ik niet tegen.
Het bloed bonkt door mijn hoofd: ze weet het, ze weet het.
Steeds hoor ik haar stem in mijn hoofd.
Dit is niet normaal, hoor.
Daar moet je wat aan doen.
Dat je zo slecht was, wist ik niet.

Nu is het genoeg
Ik staar naar de computer.
Dat rotding heeft me verraden.
Wat moet ik doen? Weer naar school gaan? Nederlands leren?
Maar dan denk ik aan die andere school,
waar ik zo door de mand viel.
Zoiets wil ik niet nog eens meemaken.
‘Oké Koos’, zegt Edith vanaf de bank, ‘we moeten praten.’
Ik knik.
Ik weet dat ze gelijk heeft,
maar ik ben bang voor wat ze gaat zeggen.
‘Sorry, dat ik lachte’, zegt ze, ‘dat had ik niet moeten doen.
Maar het was zo raar geschreven, dat ik me even niet kon inhouden.’

[p. 13]

 

‘Maakt niet uit’, zeg ik.

 

Edith gaat verder.

 

‘Maar zou je daar niet wat aan gaan doen?

 

Ik wist echt niet dat je zoveel moeite met schrijven hebt.’

 

‘Onzin’, zeg ik, ‘dat wist je best.

 

Dit was gewoon een moeilijk woord.’

 

 

 

‘Koos, hou op’, zegt ze scherp.

 

‘Ik ben niet gek. Ik help je al jaren.

 

Ik spel woorden voor je, ik vul formulieren voor je in.

 

Ik betaal alle rekeningen en je vraagt steeds meer van me.

 

Ik kan niet alles van je overnemen.

 

Ik heb daar geen tijd voor.

 

En ik heb er ook geen zin meer in.

 

Het is genoeg geweest. Ik stop ermee.

 

Je zoekt het maar uit. Ik ben het zat om jou steeds weer te helpen.

 

Je moet zelf ook iets gaan doen.

 

Als je doorgaat, gaat onze relatie kapot.

 

Ik wil gewoon niet meer.’

 

 

 

Intussen is Koos op les gegaan en later zelfs ambassadeur geworden.

 

 

 

Eerst hield ik me altijd op de achtergrond.

 

Nu durf ik op de voorgrond te treden.

 

In al die interviews komen altijd weer dezelfde vragen.

 

Hoe kan het dat je niet hebt leren lezen en schrijven?

 

Wat doet het met je?

 

Waarom ben je weer naar school gegaan?

 

Iedere keer weer vertel ik mijn verhaal.

 

Ik herbeleef al mijn worstelingen op school en uit mijn jeugd.

 

Weer het moment dat Edith tegen me zei: ‘En nu is het genoeg.

 

Ik zoek alleen nog een school voor je.

 

De rest moet je zelf doen.’

 

 

 

Wat begon met de ontmoeting met Edith is nog lang niet ten einde.

 

Ik weet niet waar het eindigt,

 

maar ik voel dat ik pas aan het begin sta.

 

Het begin van een leven waarin ik niet langer zeg:

 

Ik kan het niet, ik durf het niet.

 

Maar ik kan het!

 

En wat ik niet kan, durf ik te leren.