Ad Interim. Jaargang 6

[p. 111]

Verwekking
A. Margadant

Jij bent mij niet de drager van geluk of zorgen,
en nimmer heb je mij geketend tot bezit.

Reeds lag, in diepe schaduwen, mijn zaad verborgen,
dat eens ontkiemen moest tot gloed van rood en wit.

Jij bent de grond, waaruit mijn stengel kwam gerezen.
Mijn kelk ontvouwde zich aan zon en regen bloot.
Zo zal ik bloeien en verwelken in jouw wezen,
herzinken in de bodem waar ik aan ontsproot.