Ad Interim. Jaargang 6

[p. 77]

De weemoedige herfst

De weemoedige Herfst. En de vruchten bonzen
uit het bronzen geblaârt in het natte gras,
en uw trage vingeren proeven de donzen
bessen met wijnrood sap, der mahonia's.
En de beken zijn donker van donker water
en uw ogen zijn duister van duister licht...
Eerst de zwaluwen, sierlijk, de kranen later
en de ganzen traag, varen door 't dunne licht
en door 't spiegelend water der bruine beken
naar een land waar de Herfst hen niet achterhaalt,
tussen hemel en aarde het magisch teken
voor ons hart dat verloren en zinloos wacht,
met schaduw van verdoemde tijden omhangen
maar doorbeten van zout en zuivrende wind
van verdrietige angst, onrustig verlangen
naar een land waar geen dood onze sporen vindt.