Ad Interim. Jaargang 5

[p. 313]

[Ad interim, 1948, nummer 7]

Symphonie der canadassen

(Populus canadensis)

Neuriënd te midden der ruisende canadassen
sta ik in het Limburgsche landschap
en al die groene lippen en monden wassen
onstuimig naast de vaart van verwantschap
van mijn chlorophyle ziel, die maar stijgt
en mijn lichaam trekt, waar de hemel nijgt
over alle geheimenissen voor het oog.
Ik volg het uitdijend geruis omhoog.

Ik voel de Zon als de mijne in al die dingen.
Er trillen schilden van stralen om mijn tepels,
er vlieden uit mijn haren zonderlinge
begeerten. Ik meng lucht en zon met de lepels
van mijn ogen en strek mijn zingende tong,
als plan ik uit mijn zang nog hoger sprong.

De schakerende bladeren blijven wemelen.
Al mijn delen stuiten op die muziek langs de hemelen
en tussen al de groenen zuigt het onmetelijk blauw
als de zucht om een kind naar een vrouw,
Mijn vingers worden ongedurig aan mijn handen.
Ideeën in mij willen landen,
maar waar
in dit eeuwig-ruisende bomenhaar?
Ik houd mijn ogen al gesloten
en voel het ruisen steeds vergroten
tot mijn aardse zware tenen stoten af...

Hoe wil ik, arme dwaas, eens bestemd voor het graf,
lichter zijn dan de lucht en diaphaner dan het licht!
Ik begrijp en zijg in mijn sprong terug. Mijn gezicht

[p. 314]

 

bedek ik met een tak canadassen-blaren.

 

Waarom toch blijft die groene muziek zo door mij varen?

 

Waarom kan ik nu niet mee

 

daarboven in die zingende bladeren-zee

 

en waarom wil die verrukkelijke pijn

 

een onmachtig mens van aarde te zijn

 

niet bedaren... nooit bedaren?

 

 

 

Pierre Kemp