Ad Interim. Jaargang 5

[p. 29]

Antwoord

Zij zullen niet terugkomen, er zal
geen morgen zijn van lachen en geween.
De tijd gaat verder, met een duizendtal
angstige vragen blijf ik hier alleen
en prevel zelf een antwoord op het leed
dat zich heeft verzelfstandigd in de tijd.
Er is geen dag die ik te redden weet
uit het bereik van hun rampzaligheid;
geen oog kan ik meer sluiten, zonder dat
ik in de holten van hun ogen staar
en heel de macht van hun verlies omvat
en rakel woorden op en prevel maar,
opdat het duister mij niet gans verwoest,
waarin zij zonder klank zijn omgebracht,
terwijl hun hart nog zoveel zeggen moest
tegen het grote zwijgen van de nacht.

M. Mok