Ad Interim. Jaargang 4

Kunstschatten uit Wenen te zien in het Rijksmuseum

De Musea worden langzamerhand levende bestanddelen van het Nederlandse culturele leven. Telkens komen er intochten van nieuwe of oude kunst, die als feestelijke demonstraties worden gevierd, waarbij allen, die met de cultuur te maken hebben aanwezig zijn of zich doen vertegenwoordigen.

Zo opende Donderdag 10 Juli de tentoonstelling der Weense kunstschatten in het Rijksmuseum haar deuren voor niet minder dan dertienhonderd invités. Het was stampvol en men kon de Minister, de Secretaris-generaal en wie er nog verder mogen hebben gesproken onmogelijk verstaan. Een onzer maakte de opmerking, na-

[p. 112]

derhand, bij het zien van een zwaar gepantserde ridder zittend op een even schoon geharnast paard, dat het profijtelijker ware geweest zo elk der autoriteiten zich van zulk een vermomming hadde bediend om ons toe te spreken in het voorbijgaan!

Intussen, deze aankondiging bedoelt slechts een zeer voorlopige te zijn. Op de wezenlijke inhoud der tentoonstelling zal worden teruggekomen, ze duurt drie maanden. Laat ons slechts vermelden, dat wij reeds aanstonds enige sublieme momenten beleefden, n.l. toen wij even rustig achteraf stonden voor een nog nimmer aanschouwde reeks zelfportretten van Rembrandt. Toen ging ons Hollands hart eerst recht open! Tapijten, goud, kristal en Italiaanse scholen, deze hadden het nog niet zo kunnen bewerkstelligen. En voorts genoten wij als nimmer te voren bij het zien van een serie Velasquez portretten, de beroemde van de diverse infanten. Twee zulke stoten in ons kunstminnend hart zijn voldoende op zichzelf om ons in gloed te zetten. Doch... ga er nu zelf heen. Wij zullen naderhand alles rustig kunnen bekijken en trachten een meer evenwichtig verslag te doen van wat hier aan grandioze kunst werd bijeengebracht.