Ad Interim. Jaargang 4

[p. 171]

Kinderverdriet

Vergane boonenranken wuiven in den wind.
Een die er is, schijnt er niet meer. Een zwarte punt
vloeit in een witte wolk iets uit. Een kind
hoort zijn lawaai door vader niet vergund.

Even is alles stil. De wind hield op.
De wolk schijnt als vermarmerd en het kind
wendt van zijn vader af den blonden kop
en voelt, dat vader hem vervelend vindt.

Het prest de kleine vuist om een papier,
wil niet meer leven in de blauwe lucht
en schopt de beeltnis van zijn lievelingsdier,
wijl het op vader lijkt, dien 't nu nog ducht.

Pierre Kemp