Ad Interim. Jaargang 4

[p. 56]

Wind en zee

De wind greep ons weer aan, wij moesten lopen,
de straat doorschrijden en het bomengroen
over ons lichaam al het duister doen
tezamen stromen, tot wij voor een open
einder ontwaken mochten en het laat
branden der verre hemelen ontwaren,
opdat wij lang en peilloos konden staren
naar alles wat den tijd te boven gaat.

De zee droeg haar geluiden aan, wij bleven
als vage vogels in het duister staan
en wilden wel geheel te gronde gaan,
maar werden weer verworpen tot een leven
dat hunkerde naar een korstondig licht
en veegden schaduw van ons aangezicht.

M. Mok