Ad Interim. Jaargang 3

[p. 569]

Liedje van Raffia

Mijn handen bootsen vlechtend na
het klompje dat stil in mij leeft
en met mijn naald de vormen geeft
aan strengen zonnig raffia...

Het is voor haar die nu weldra
ons kind geheel voldragen heeft
en in wier ogen nu reeds beeft
wat zij straks zeggen zal: papa.

Daarom boetseer ik, lach ik, ja,
slechts daarom zing ik ondertussen
een vers dat ik alleen versta:

een juichend liedje raffia
dat sierlijk navlecht met zijn lussen
de schoenen waar ik blij in sta.

Henk Breuker