Ad Interim. Jaargang 3

[p. 496]

Lot

Ik ken me zelve niet meer terug somtijds
- dit eerste, vege teken van de ouderdom! -
wanneer hij, groetend, ijlings langs mij rijdt,
als ik van school naar huis toe kom.

Overmoedig, de handen los van 't stuur
en met een vlag van lange, blonde haren
fietst hij met ogen, helder en vol vuur,
een toekomst in der prachtigste gevaren.

Talmend oog ik hem na, ik blijf maar staren
en volg de wegen van dit stralend lot,
die weet hoe hij tot slot moet varen

en hoog op een katheder leraar wordt.
Langzaam maar zeker dunnen er zijn haren,
en rijpt in 't oog een lichte, bittre spot.

Karel Meeuwesse