Notitie:
Een Nederlandsche, ten halve van fransche afkomst, die jarenlang ginds vertoefde, blijkt als dichteres zich alleen in haar moedertaal te kunnen uiten. Als de poëzie van Mallarmé, van Valéry is haar gedachten- en gevoelsleven vol van metaphoren, die op het eerste gezicht onverstaanbaar mogen lijken, bij nadere beschouwing echter overtuigend genoeg blijken te zijn. In ‘Atone qui me hante’ is het de herinnering aan, als kind, op graven gestolen bloemen die elk bloemaanvatten begeleidt. De eigenaardige dofheid en willoosheid onder sneeuwval is welklinkend geworden in ‘Les Neiges et les demivolontés’, terwijl ‘Célébration précipitée’ den toeloop der herinneringen zelf illustreert.
Redactie.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd