Ad Interim. Jaargang 3

[p. 366]

Het blinde geluk

Hoe is het, dat ik niet meer zie
de deernen welgemaakt van lenden?
Zijt gij met haar, Melancholie
die mij verliet, naar 's werelds enden
voorgoed gevlucht
en laat gij mij verkild alleen in leege lucht?

Hier dringt de overzoete vlijm
van ondoorgrondelijke oogen
niet meer in 't hart (zonder geheim,
noch met het waas der min omtogen).
Onuitgewerkt
woedt nog in mij de haard, door elken teug versterkt.

Ik wil weer dalen in dien maanlicht-vijver,
verzinken in dien vloed, breuk lijden op die zee...
Melancholie, keer om en neem mij mee,
vervoer mij in een al-vervoerende ijver
en breek mij stuk,
zoodat ik, reeds tot gruis gebeukt, groet het geluk.

Ik wil weer zien wie schoon als woudgodinnen
oprijzen naakt, daar 't beeldigst kleed voor wijkt.
Ik wil weer razend vlammen op haar minnen
en dagen treuren tot haar hand mij reikt
de zuivere gift,
die liefheid, lach en schaamte paart aan drift.

Zij gaan voorbij en anderen vangen blikken,
die ik niet strikte omdat een dicht geluk
zich nestelt om mijn hart en het doet schrikken
zoodra de onmetelijkheid der liefde met een ruk
zich aan mijn poort
belegerend opstelt en zich in mijn bressen boort.

[p. 367]

 

Melancholie, gij zuivere lentegave,

 

voorgoed te loor nu en met U de mond,

 

die mij, vervallen van mijn heul en have,

 

voortaan ellendig op mijn dooltocht zond.

 

De muur wies hoog,

 

ik kan niet langer blikken in uw lokkend oog.

 

 

 

Zoo is het, dat ik niet meer zie

 

de deernen schoon, fraai van gewrichten.

 

Zij zijn vervluchtigd in de melodie,

 

die raads'lig opklinkt nog uit mijn gedichten.

 

Haar lieve rij

 

schimt als een edele glans mijn hart voorbij.

 

 

 

C.J. Kelk