Ad Interim. Jaargang 3

[p. 335]

Adieu, mijn rood!

Ik zeg het Rood adieu met al mijn oogen
en buig mijn oudren schedel langzaam naar
dat stip van tijd, waarheen ik word bewogen,
sinds ik zag 't Rood voor 't eerst zoo wonderbaar.

Ik weet nog goed, wier beenen het drapeerde
en welken geur mijn kinderneus snoof op
en dat 'k die eerste vrouw nog meer vereerde
voor 't streelend spelen met mijn kinderkop.

Het Rood ben ik gevolgd door al mijn jaren
en opgemonterd ben 'k het nagegaan.
Ik liet het immer met het zonlicht paren
en 't hielp mij steeds in 't weren van de maan.

Maar van den stoet der manlijke gedachten
zie ik het eind thans naadren zeker-traag.
Ik sta hier op dat stip van tijd te wachten
en weet het kan... het kan ook nog vandaag.

Pierre Kemp