Ad Interim. Jaargang 3

[p. 215]

In den trein

Schokkende langs het bleeke, sleetsche groen
rijdt reutelend de trein de weiden binnen,
doch nergens wil de verte nog beginnen
want schurftig tuindorp en melaatsch plantsoen

hebben hun grens àl verder uitgezet,
de rulle aarde vadsig aangevreten,
de jonge akkers met graniet gespleten,
de bloemen onder grauw beton geplet.

Maar hier, waar zich de wind begint te keeren,
kan de doodzieke stad zich niet verweren,
verbrokkelen de resten, triest en vaal,

en niets kan dit ontzind verval nog stuiten:
hulpeloos ver achter de vuile ruiten
verschuift de toren van de kathedraal.

Gabriël Smit