Ad Interim. Jaargang 3

[p. 135]

Op de grens

Hij ziet het landschap aan met wijde ogen:
nu hij moet sterven, voelt hij zich er thuis.
Geen droom is schoner dan die onbewogen
lucht van kristal achter het vensterkruis.

En in de heg bloeien alweer de rozen.
De dingen in zijn kamer kennen hem.
Als hij moest kiezen, had hij háár gekozen
die nu hem roept met haar vertrouwde stem.

Die nu hem roept... of is het reeds een andre
achter haar sluier lokkend, ver en vreemd?
Ziet hij het leven in een droom veranderen?
O dood, o leven, één moment vereend...

W. Hessels