Ad Interim. Jaargang 3

[p. 133]

De parken

I

O tuinen,
Waarin men als getuige
Kan leven en medespeler, tuinen
Met al uw overvloed van elementen
In zwijgende vijvers, pleinen
Glanzend van gras, prieelen
Met beschimmelde postamenten,
Vochtige paden en zomerse taferelen,
In Uw naam gebaren zonden
En deugden, liefde en dood plotseling eender,
Door U wordt de ganse wanorde van kleuren
En levens (meisjes, honden,
Bloemen, geuren) tot één geheel
Statig gerangschikt, verbonden
En verhevigd als op toneel.

II

Geluk en leed zijn gedachten
Die men vergeet. Klachten
Verwaaien. Van wensen en dromen
Blijft alleen als bij vochtige, gevallen
Blaren de geur bitter stijgen.
En enkel voor de begerige ogen neigen
De wilgen naar gespiegelde vazallen,
Wachten bedrogen Tritons geboeid
Op nymphen, die in de vijvers moeten blinken,
Waaien geuren langs, gekrenkte
Resten van weemoed, laat
In de middag als de bewegelijke kleuren
In het water verdrinken
En het oog in het Westen vermoeid
Zijn blikken neerslaat.

Alfred Kossmann