Ad Interim. Jaargang 2

[p. 215]

W.F. Hermans
Zwemmen

Ik ga door de zon, zonder hoed.
Het asphalt waarlangs ik loop, stuift.
De man bij de traliepoort groet,
Met koelte die overwuift.

Groen is de glazen hal.
De kleeren leken een doem.
Ik denk aan een waterval,
Maar de douche is een schreiende bloem.

Een vormloos, zachtaardig loeien
Ligt over 't gedeukte water.
En soms komt het lachen nader.
Van haarlooze meisjes die stoeien,

Haast naakt, ontembaar, toch kuisch.
- Ik spring, er sluit zich een luik
Van water. 't Wordt stil tot gesuis
Dat aanzwelt als ik weer opduik.

Door het golvende loeien roeiend,
Het water mijn mond inspoelend,
Mijn oogen als vrezend omhoog,
Zie ik boven mij lichamen zweven,

Voelen mijn voeten koel streelen
Als van doode, verdronken haren,
Wellicht naar boven weer groeiend
En later als schuim weer bloeiend.